هنگامی که جلال‌الدین تاج اصفهانی، خواننده بلندآوازه اصفهانی تصنیف «به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی/ به زنده‌رودش سلامی ز چشم ما رسانی» را می‌خواند، نه او و نه هیچ شهروند اصفهانی دیگری تصور نمی‌کرد که روزگاری زاینده‌رود به یکی از رودخانه‌های خشک کشور تبدیل شود.

در دورانی که جریانی به عنوان روشنفکری هنر در مقابل انقلاب قرار گرفت و از معارضین و مزاحمین انقلاب حمایت کرد ... در یک چنین شرایطی آقای حمید سبزواری در میدان بود و هر کار در حوزه گفتن و سرودن توانست انجام داد.