چهار کریدور جدید تعریف شده در اطراف ایران با ده‌ها میلیارد دلار سرمایه‌گذاری، حداکثر تا دو سال آینده به بهره برداری می‌رسند. این چهار کریدور شامل، کریدور چین به اروپا از طریق عبور از عرض خزر در شمال ایران، کریدور هند به اروپا در جنوب ایران از طریق گذر از خلیج عرب، دریای سرخ، کریدور آسیا به اروپا از طرق فاو عراق به ترکیه در غرب ایران و در نهایت، کریدور بندر گوار پاکستان به چین در شرق ایران می‌باشند. باید توجه داشت که توطئه‌ای در ارتباط با اینکه ایران در هیچیک از این کریدور‌ها حضور ندارد در کار نیست! چرا که، هیچ عقل سلیمی حاضر نیست کالایش را از سرزمینی که تحریم است عبور دهد.

ایران با وجود اینکه قابلیت‌های بسیار بالایی برای قرارگرفتن در دو مسیر مهم ترانزیتی جهان، یعنی کریدور شمال- جنوب و شرق - غرب دارد، تاکنون موفقیتی در سهم گیری از این مزیت برجسته نداشته است. تازه‌ترین رویداد‌هایی که بار دیگر نظر کارشناسان و فعالان اقتصادی را به غفلت از این مساله معطوف کرد، تهدید حذف ایران از مسیر ترانزیتی چین به قفقاز و سپس اروپا است که متعاقب جنگ اوکراین و مسدود‌شدن مسیر کریدورشمالی که از روسیه و اوکراین عبور می‌کند فرصتی جدید برای کشور‌ها ایجاد‌کرده‌است.

رییس اتاق بازرگانی ایران و چین اظهار داشت: فرصت‌طلبی در حوزه بین المللی یک هنر است، اما ما در حوزه حمل و نقل نشان دادیم یا این هنر را نداریم و یا هنرمندان ما در سیاست‌گذاری نیستند. حوزه حمل و نقل بسیار از مواردی مانند نفت و گاز مفیدتر هستند.

چین با سرمایه‌گذاری مقدار عظیمی از منابع خود (بیش از 1000 میلیارد دلار) در پروژه یک کمربند-یک راه که یک مگاپروژه از سوی رییس‌جمهور شی‌جین‌پینگ است، به دنبال تبدیل شدن به قطب اول اقتصاد جهان است. اما متاسفانه ایران ،با سهل‌انگاری‌ها و سوءمدیریت‌ها، علیرغم روابط خوب سیاسی-اقتصادی با چین، از قافله عقب مانده‌ است.