ویروس کرونا، از لحاظ ضربه‌ای که به نظام جهانی وارد کرده و خواهد کرد، شاید تنها با اپیدمی «آنفولانزای اسپانیایی» قابل مقایسه باشد که در سال‌های 1918 و 1919 در اواخر جنگ جهانی اول، در جهان ظاهر شد و یک‌سوم جمعیت دنیا در آن زمان (یک میلیارد و 800 میلیون) نفر را مبتلا و بین 50 تا 100 میلیون را از میان برد. اما تفاوت اصلی در آن است که احتمالا به دلیل پیشرفت فناورانه به‌ویژه در زمینه پزشکی، بالا‌رفتن رفاه و دموکراتیزه‌شدن نسبی آن و پزشکی‌شدن شدید زندگی، تلفات مستقیم این بیماری و حتی مبتلایان به آن، به‌شدت کمتر از اپیدمی 1918 باشند.

نظام سرمایه‌داری علی‌رغم تمام تلاش‌هایش هنوز هم «سوسیالیست» بار می‌آورد. وقتی مردم تحت سلطه قرار می‌گیرند اغلب مقاومت می‌کنند: شبکه‌هایی از کمک‌های متقابل می‌سازند و قدرت را در کنش‌های جمعی می‌یابند. آنها شروع به تصور دنیایی می‌کنند که در جهات مختلفی سازماندهی شده است، دنیایی که در آن ثروتی که مردم به‌صورت دسته‌جمعی به وجود می‌آورند در اختیار جمع است نه در چنگ عده‌ای معدود. به همین خاطر هم نمی‌توانید سوسیالیسم را از پا درآورید: چون تنها مجموعه‌ای از ایده‌‌های مرتبط با تفسیر و تغییر جهان نیست بلکه گرایشی است که از طریق همان نظامی به وجود آمده که می‌خواهد جایگزینش شود.

«تقریبا سه هفته بیشتر از زندگی‌ام نمانده. سه هفته. بهتر است بگویم ژانویه 2019: ماه من، آخرین ماه من... دکترها گفته‌اند چند هفته - شگفت‌آور است اگر این چند هفته به ماه فوریه برسد؛ تولدم نه فوریه است. باید دید چه پیش می‌آید... ناراحت نیستم که دارم می‌میرم. به خاطر خیلی چیزها غمگینم، چیزهایی که مربوط می‌شود به خانواده‌ام. اما هراسی از مرگ ندارم». این‌ها از آخرین جملاتی است که اریک اُلین رایت تقریبا یک ماه قبل از مرگش نوشت. او تا قبل از مرگش چند یادداشت کوتاه نوشت که بسیار دردناک بود. در این یادداشت‌های کوتاه نوشته بود امیدی به بهبود سرطان ندارد و قبل از مرگش مشغول رسیدگی به نوشته‌های قبلی و آرشیوهاست. سرانجام رایت 23 ژانویه در سن 72‌سالگی بر اثر ابتلا به سرطان خون درگذشت و فوریه 2019 را ندید.

بخشِ قابل‌توجهی از منشأ و خاستگاهِ دادرسیِ کیفری افتراقی در جرایمِ تروریستی را باید در سپهرِ سیاست و نگرشِ سیاستمداران به پدیده¬ی بزهکاری و به¬ویژه تروریسم جستجو نمود.