وقتی ساده‌زیستی و سرمایه‌دارستیزی یکی از پایه‌های اساسی پارادایم فکری حاکم است و نظام سیاسی مستقر با مصادره اموال سرمایه‌داران بخش خصوصی، کارش را شروع کرده نمی‌شود چشم بر این تعارض اخلاقی بست که مدیر ارشد این نظام باشی، سرمایه‌دار هم باشی. به‌خصوص که هنوز هم بخشی از نظام تصمیم‌گیری و هواداران آن به تقدیس فقر می‌پردازند

کاری نداریم که نماینده محترم ورامین درست می گوید یا نادرست بیان می کند. سوالمان این است که بدون تصویب قانون عدم تعارض منافع، می توان انتظار سلامت در فعالیت های مدیریتی را داشت؟ چرا تمام دنیا به این مسئله حساسیت نشان می دهند؟ آیا هر کس که بالا نشست و ابرو به هم انداخت ، قلندری می داند. باید از سعدی رحمت الله علیه، پرسید.