در این روزای صعب و سخت، برای رهایی از سر رفتن حوصله و کم کردن شعله‌های اجاق نا امیدی، به بازی شطرنج روی آوردم. یادم هست که وقتی بچه بودم و با پدربزرگم بازی می‌کردم، همیشه به این فکر می‌کردم که چی می‌شد اگر مهره‌های شطرنج، صلح می‌کردند و یکی در میان، سپاهی سیاه و سفید تشکیل می‌دادند. خب قاعدتاً پاسخ می‌دهید: «آن وقت دیگر بازی‌ای در کار نبود» و دقیقاً مسئله همین جاست. خیلی از کنش‌ها و واکنش‌های ما به اصطلاح آدم‌بزرگ‌ها، هنوز هم همان بازی‌های دوران کودکی هستند.