یادم می‌آید در مقطعی از زندگی‌ام درباره‌ی تصمیم مهمی کاملا گیج بودم. از تغییر شرایط می‌ترسیدم و شرایط جاری هم مطلوب من نبود. همان روز‌ها داستانی می‌خواندم. وقتی دیدم که قهرمان داستان چطور رها زندگی‌اش را از نو ساخت توانستم بر ترسم از تغییر شرایط غلبه کنم. به نظرم برای خوب زندگی کردن لازم است که داستان بخوانیم.

وقتی به گوشی‌های تلفن همراهی که ده سال پیش رایج بودند نگاه می‌کنیم، از میزان تنوعی که بر طراحی آن‌ها حاکم بود تعجب می‌کنیم. اما حالا گوشی‌ها فرقی با تکه‌سنگ‌های صیقل‌خورده ندارند. مستطیل‌هایی صاف و باریک و ترجیحاً بدون پورت و دکمه. همین مسیر را خیلی جاهای دیگر هم می‌بینیم. از خانه و فروشگاه گرفته تا ذهن خودمان، همه‌جا را باید خلوت کنیم. انگار دیگر فقط سطل‌های آشغال حق دارند شلوغ باشند. چرا سبک زندگی مینیمالیستی این روزها این‌همه مقبولیت پیدا کرده است؟