جوامع در حال گذار عموما بشکلی توامان درگیر با نوعی بی مبنایی و بی افقی هستند. خسته و دلزده و رها کرده وضع موجود و اصول و ارزش‌های جاری بوده و متمایل به افقی مطلوب بوده که هیچ شناخت و آمادگی برای تحقق آن ندارند. چنین شرایطی سبب ایجاد نوعی سردرگمی و آشفتگی منجر به دفاع از خود در قالب انواع هنجارشکنی‌ها و پرخاشگری‌ها و خود محق بینی‌ها می‌شود. افراد از یکطرف درگیر خودشان هستند و از طرف دیگر، درگیر دیگران. از یکطرف درگیر روزمره هستند و برهم ریختگی‌های شرایط گذار و از طرف دیگر، درگیر افق یابی‌های آتی خود. این وضعیت بدلیل برنامه ناپذیری، نیازمند بهر گیری از الگو‌های رفتاری خاص بوده که یکی از این رفتار‌های مطلوب، افزایش تاب آوری است. محمدرضا شهریاری (عضو شورای مرکزی و رئیس سازمان معلمان استان تهران) در مقاله تاب آوری و کنشگری فردی، به این مهم پرداخته است.

تاب آوری (Resilient) یک مهارت است که به انسان کمک می‌کند بتواند سریع‌تر، طولانی‌تر و با استرس کمتری در مقابل سختی‌ها بایستد. همه انسان‌ها تا حدودی از ویژگی تاب آوری برخوردارند اما مهم این است که بدانیم چگونه از آن در زندگی بهره ببریم.