برای ماندن و موفقیت در این عرصه حداقل دو بال پرواز و ارتفاع گرفتن لازم است: اول- تائید نظام دوم- رای مردم. یعنی تائید صلاحیت و رای آوردن، به منزله تائید نظام و خواست و اراده مردم است لذا اگر فرد یا گروهی به این موفقیت دست نیابند بدان معناست که بنابر هر دلیل قانونی، مصلحت عمومی چنین ایجاب نکرده است. از طرف دیگر وقتی فردی یا گروهی به این موفقیت نائل می شوند نسبت به تمام افراد جامعه مسئولیت پیدا می کنند و باید طبق برنامه و اهدافی پیش بروند که با آن کسب رای و نظر کرده اند.

غالباً مردم با هدف و نیت اصلی تغییر وضع موجود رو به بهبود و پیشرفت بیشتر، به پای صندوق های رای می آیند. حال این تغییر وضع موجود، حداقل با دو دسته یا گروه انجام می شود: 1- مجموعه قدرت پیشین 2- مجموعه قدرت نوین.

اگر مجموعه قدرت پیشین بتواند به حیات سیاسی- اجتماعی- اقتصادی خود ادامه دهد و نظر مثبت و رای مردم را اخذ نماید بدان معناست که توانسته است انگیزش و امید کافی در جامعه ایجاد نماید تا به این مشروعیت و مسئولیت برسد. لذا این دو مجموعه نیز چهار حالت پیدا می کنند:

حالت اول مجموعه قدرت پیشین ناکارامد مجموعه قدرت نوین ناکارامد

حالت دوم مجموعه قدرت پیشین کارامد مجموعه قدرت نوین کارامد

حالت سوم مجموعه قدرت پیشین ناکارامد مجموعه قدرت نوین کارامد

حالت چهارم مجموعه قدرت پیشین کارامد مجموعه قدرت نوین ناکارامد

حالت اول- اگر مجموعه قدرت پیشین و نوین ناکارامد باشند، میزان استقبال واقعی و اقبال عمومی مردم کاهش می یابد و انتخابات به سمت حاشیه، مهندسی، تحریک، شبنامه نویسی و صرفاً ازدیاد مشارکت و برجسته نمودن ظاهر و شعار آن پیش می رود.

حالت دوم- اگر مجموعه قدرت پیشین و نوین، کارامد باشند، میزان استقبال و اقبال مردمی، گسترش و افزایش می یابد و انتخابات به سمت عقلانیت، فلسفی شدن، گزارش کار، بحث و گفتمان و ایده پردازی پیش می رود که ممکن است برای جو عمومی و طبقات متوسط و رو به پایین سنگین و نامفهوم گردد.

حالت سوم- اگر مجموعه قدرت پیشین ناکارامد ولی مجموعه قدرت نوین کارامد باشد انتخابات به سمت مشارکت حداکثری و تموج شور و شوق و امیدبخشی وانگیزش دهی پیش می رود و انتظارات عمومی زیاد و بزاق فراوانی برای تغییر و پیشرفت ایجاد می شود.

حالت چهارم- اگر مجموعه قدرت پیشین کارامد و نوین ناکارامد باشد، انتخابات به سمت تغییر وضع موجود نسبی و اندک با همان تیم سابق پیش می رود و لذا مشارکت کاهش می یابد و امیدبخشی چندانی ایجاد نمی گردد.

هریک از این چهار حالت فوق، نسبی اند و می توان با سازوکارهایی مشخص، روال را به سمت و سویی دیگر کشاند اما در حالت کلی، مردم و جامعه ای که دارای انگیزه و امید (چه واهی و چه واقعی ) باشند به پای صندوق های رای می آیند و برای سرنوشت خود و جامعه و کشورشان رقم نوینی می زنند.

علاوه بر این در هر دوره نسلی جدید که تازه به جرگه انتخابات و رای دادن پیوسته است با شور و شوق جوانی وارد عرصه می شوند که تا حدودی بر افزایش امید و انگیزه جمعی می افزایند. بنابراین در حالت کلی، انتخابات موجب تزریق و افزایش امید در جامعه برای تغییر و پیشرفت می گردد و همچنین موجب چرخش و گردش قدرت و مسئولیت در میان طبقات و اقشار و گروه های مختلف جامعه نیز می گردد. از این رو امید می رود تا همواره به سمت و سوی پیشرفت و صعود پیش برویم.

با اندكي تلخيص و اضافات برگرفته از پايگاه خبري زرين خبر،تاريخ انتشار 2 بهمن 1394، كدمطلب 246165، www.zarinkhabar.ir