این رسانه عرب زبان ادامه داد: این در حالی است که تعبیر«نیروهای خارجی» که پوتین ‏در صحبتهای خود به کار برد، ابهام زیادی دارد؛ چرا ‏که این لفظ می تواند شامل همه دولتها، شبه نظامیان ‏و جبهه های غیر سوری می شود که در این کشور حضور ‏دارند و این مساله منحصر به ایران و بالهای آن، ‏ترکیه و آمریکا نمی شود، بلکه روسیه را نیز شامل ‏می شود. با این اوصاف، چرا ایران مقصود پوتین را ‏به خود گرفته و گمان کرد مراد از نیروهای خارجی ‏تنها ایرانی ها هستند؟

طبعا دلایل واضح و مرتبط با واقعیت سیاسی و نظامی ‏در میدان سوریه در این برداشت ایران سهیم هستند؛ ‏چرا که مسکو تمایل زیادی به ورود به مرحله پسا ‏تروریسم دارد تا بتواند از سرمایه گذاری های متعدد ‏خود که در پشت پرده دخالت نظامی اش در سوریه قرار ‏دارد، استفاده کند. ایران در سوریه، در نفوذ ‏داخلی، اقتصادی و ژئوسیاسی، طرف مکمّل سرمایه گذاری ‏اقتصادی روسیه نبوده و حتی می تواند در این زمینه ‏به رقیب ان بدل شود؛ رقیبی که می تواند در پایان ‏به دشمنی خطرناک تبدیل شود.‏

ایران، ترکیه یا دولت اردوغان نیست؛ روابط ترکیه ‏روسیه می تواند به نهایت تنش و تشنج برسد تا در ‏ادامه منتهی به همبستگی شود. نکته قابل اهمیت آن ‏است که توافق های مسکو با آنکارا می تواند با ‏رضایت واشنگتن همراه باشد و این برای مسکو اهمیتی ‏ندارد؛ علاوه بر اینکه توافق های مذکور می تواند ‏تهران را مجبور به شراکت با آنها کند؛ تا آنجا که ‏برای مثال با خروج نیروهایش از تل رفعت موافقت ‏کند.‏

بدین معنا، نیروهای ترکیه که مساحت گسترده ای از ‏شمال سوریه را اشغال کرده اند، در ضمن صفت «خارجی» ‏که پوتین در سوچی از ان سخن گفت قرار نمی گیرند؛ ‏چرا که عاقلانه نیست که کرملین در ماه می خواستار ‏خروج نیروهای ترکی شده و سپس در ژوئن از آنها ‏بخواهد وارد تل رفعت شوند و حتی به اخراج نیروهای ‏کردی و ایرانی از ان کمک کنند. ‏

واقعیت مهم دیگری نیز به این مساله افزوده می شود ‏که از مساله رقابت ایرانی روسی فراتر رفته و به ‏اینده روابط مسکو، آنکارا و تهران و تشکیلات مسلحی ‏می رسد که نظام سوریه ایجاد کرده است. آنچه تهران ‏را در سوریه راضی می کند، غالبا آنکارا را خشنود ‏نمی کند و چه بسا همواره پایگاه حمیمیم روسیه را ‏نیز راضی نکند. علاوه بر اینکه ضرورتا در ضمن طرح ‏روسیه برای ورود به مرحله عملیات سیاسی جای نمی ‏گیرد.‏

در این میان، موضع اسرائیل در مورد حضور نظامی ‏ایران در سوریه نیز در ماههای اخیر شکل تازه ای به ‏خود گرفته است؛ امری که ایجاد قواعد درگیری جدیدی ‏را اقتضا می کند که تهران را در خط اول هدف گیری ‏قرار می دهد. در آغاز، استراتژی دولت اشغالگر از ‏خط قرمز نظم دهنده ای آغاز می شد که مخالف حضور ‏نیروهای مسلح ایران از سوریه تا لبنان بود؛ در ‏کنار بازدارندگی در برابر انحرافی که منبع آن ‏ایران و ابزار آن حزب الله باشد و این انحراف به ‏حضور نیروهای ایران و حزب الله به جولان اشغالی ‏منجر شود.‏

اما امروز، نخست وزیر نتانیاهو به کمتر از خروج ‏کامل نیروهای ایران از سوریه راضی نیست، به نحوی ‏که حتی یک وجب از خاک سوریه از این اصل مستثنی ‏نشود، و علت آن، بمباران اخیر حشد الشعبی عراقی ‏است که متوجه منطقه بوکمال در نقاط شرقی سوریه شد؛ ‏در حالی که نیروهای هوایی اسرائیل در پشت پرده این ‏انفجار قرار داشتند. در وُسع تهران و شبه نظامیان ‏وابسته به آن در سوریه نیست که بین عدم پاسخ دادن ‏به عملیات نظامی اسرائیل و یا عدم همراهی با ‏هماهنگی های به عمل آمده بین مسکو، واشنگتن و ‏ترکیه، موضع میانه ای را اتخاذ کند، یا به بیانی ‏دقیقتر، تهران نمی تواند این گزینه را برای مدت ‏طولانی به کار گیرد؛ چرا که سرعت حوادث و تحولات در ‏سوریه اجازه چنین تاکتیکی را به تهران نمی دهد؛ ‏بویژه آنکه مسکو روز به روز بیشتر نشان می دهد که ‏هرگز ایجاد خللی در برنامه های سرمایه گذاری طولانی ‏مدت خود در سوریه، تحت تاثیر اصرار ایران برای بقا ‏در این کشور را نمی پذیرد.‏

رقابت ایران و روسیه در سوریه خرافه نیست؛ همانطور ‏که خوانش سطرهای سابق می تواند این مساله را نشان ‏دهد که این رقابت کاملا اتفاق افتاده و شروطی آن را ‏تحمیل می کند که می تواند از محاسبات تهران در ‏سوریه، منطقه و جهان فراتر رود.‏

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته ازپایگاه خبری تحلیلی انتخاب ، تاریخ انتشار: 7تیر1397 ، کدخبر: ۴۱۶۲۲۰،www.entekhab.ir