شعارسال:نهاد‌های قانونی در ایران عمدتا برآمده از همین رقابت دو جناح اصلی کشور هستند. این نگاه (اخیر روحانی) به این معناست که جناح‌های سیاسی، فقط در زمان انتخابات فعال شوند، برای ایشان ستاد بزنند، میتینگ برگزار کنند، ورزشگاه آزادی و ورزشگاه‌های استان‌ها را پر کنند تا شور انتخاباتی ایجاد شود و دکتر روحانی برای آنان سخنرانی کند، مردم رأی بدهند و بعد از آن، احزاب به خانه بروند و استراحت کنند تا انتخابات بعدی!

مدتی است در گفتمان رئیس جمهور نوعی گلایه و طرح شکایت از جناح های سیاسی مطرح می شود ناظر بر اینکه به دلیل شرایط و مقتضیات خاصی که در تنش با غرب، به ویژه آمریکا ایجاد شده است، جناح ها مدتی سربه سر دولت نگذارند یا به خانه بروند و استراحت کنند.

مخالفت با رئیس جمهور، به ویژه از سوی اصولگرایان در این سال ها جریان داشته است و روحانی در سال ۹۶ با نامزد اصلی جناح اصولگرا به رقابت پرداخت و رئیسی را ناکام گذاشت. در اینکه در بین دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب، جناح اصلاح طلب حامی و اصولگرایان رقیب دولت بوده اند تردیدی نیست.

مسئله اینجاست که چرا رئیس جمهور با لحن مساوی و برابر درباره کارشکنی جناح ها سخن می گوید، درحالی که بهتر می داند این اعتراضات یا چوب لای چرخ گذاشتن ها و تحریکات علیه دولت از سوی اصلاح طلبان نبوده است. البته بخشی از نیرو های سیاسی و فرهنگی عموما خارج از کشور که هیچ یک از جناح ها و دولت را به رسمیت نمی شناسند، منتقد کلیت ساختار در رسانه های اجتماعی یا شبکه های ماهواره ای هستند، اما نمی توان آن ها را به هیچ یک از دو جناح کشور نسبت داد.

اگر واقعا رئیس جمهور با یک جناح سیاسی مسئله دارد، نیازی به استفاده از کلمات کلی برای مصون ماندن از حملات احتمالی نیست. درعین حال نگاه ابزاری به جریان های سیاسی با هر مرام و مسلکی که دارند، در قاموس روحانی که ما به او رأی دادیم، نبود.

اینکه فردی مدعی باشد در زمان انتخابات، مقتضیاتی در کشور وجود داشته که حضور احزاب و جناح ها را ضروری کرده و اکنون این مقتضیات عوض شده و کار تشکیلاتی و سیاسی تعطیل شود، خلاف یک جامعه و دولت مدرن است که بر پایه رقابت انتخاباتی و پارلمانی شکل می گیرد.

نهاد های قانونی در ایران عمدتا برآمده از همین رقابت دو جناح اصلی کشور هستند. این نگاه به این معناست که جناح های سیاسی، فقط در زمان انتخابات فعال شوند، برای ایشان ستاد بزنند، میتینگ برگزار کنند، ورزشگاه آزادی و ورزشگاه های استان ها را پر کنند تا شور انتخاباتی ایجاد شود و دکتر روحانی برای آنان سخنرانی کند، مردم رأی بدهند و بعد از آن، احزاب به خانه بروند و استراحت کنند تا انتخابات بعدی!

مرحوم آیت الله هاشمی نیز در دوران مسئولیت، معتقد بود شخصا به اندازه کافی سیاسی است و نیازی نیست کابینه سیاسی باشد، اما در دهه آخر عمر دریافت این مسئله؛ یعنی نظارت احزاب بر قدرت، نیازمند رفتار دائمی و مستمر است. احزاب و دو جناح سیاسی کشور، بخشی از زندگی مدرن و جامعه مدنی امروز برای نظارت بر دولت و سایر ارکان کشور هستند که البته این نقش، جدی گرفته نمی شود.

آن ها به اندازه لازم در مضیقه قرار دارند و نیازی به این نوع نواختن ها نیست. اتفاقا وظیفه هر دولتی، به رسمیت شناختن جناح مقابل خود است. اصولگرایان در مواردی، مرز انتقاد و رفتار های ایذایی علیه دولت را برداشته اند، اما همین جریان در صورت برطرف کردن نقص نگاه خود به کار تشکیلاتی، می تواند منتقد صادق دولت باشد.

در همه دنیا اپوزیسیون وظیفه ارزیابی نواقص دولت مستقر را برعهده دارد. رئیس جمهور دیروز در جشنواره شهید رجایی از لزوم شفافیت سخن گفت. فردی که مدافع شفافیت است نمی تواند از واژه های مجهول برای بیان نظرات خود استفاده کند و همه را به یک چشم ببیند.

اصلاح طلبان در سال های ۹۲ و ۹۶ بر اساس شرایط کشور، به گزینه حمایت از روحانی رسیدند و از اقدامات درست آن در مقابل حملات تخریبی حمایت کرده و تاوان آن را نیز در شعار های اعتراضات دی ماه و فضای مجازی می پردازند، اما هیچ گاه در انتقاد از اقدامات نادرست دولت، زبان الکن نخواهند داشت. اصلاح طلبان امروز به تنها چیزی که احتیاج ندارند، بیان ابهام آمیز از سوی نامزد مورد حمایت خود درباره به مرخصی رفتن جناح هاست.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت فرارو، تاریخ انتشار18شهریور 97، کد خبر: 373497،www.fararu.com