شعار سال: احمدرضا دالوند، گرافیست، منتقد هنری و روزنامه‌نگار درگذشت و برای همیشه از تحمل بیماری دشوارش خلاص شد. او هنگام مرگ ۶۰ سال داشت که بیش از نیمی از عمرش را صرف حرفه‌اش کرد و آثار ارزشمندی از خود به یادگار گذاشت. نزدیکانش می‌گویند که فرآیند درمانی او در بیمارستان به پایان رسیده بود اما با اینکه پزشک توصیه کرده بود تا همچنان در بیمارستان بستری باشد دالوند ترجیح داد تا دوره نقاهت پس از جراحی را در خانه بگذراند و اجل در ساعت دو بامداد روز دوشنبه جان به جان آفرین تسلیم کرد.

دالوند بیماری پیشرفته دیابت داشت و علت مرگش آسیب‌های این بیماری در جریان جراحی‌های اخیر بیان شده اما به گفته پزشکان بیان جزئیات دقیق‌تر در این‌باره نیازمند بررسی‌های بیشتر است. تا لحظه تنظیم این گزارش،‌ خبری از اظهارنظر پزشکان در این باره منتشر نشده است. در دوران بیماری و به ویژه در چند هفته اخیر بسیاری از روزنامه‌نگاران و همکاران او به عیادتش رفتند و با او عکس یادگاری گرفتند. چند روز پیش نیز خبرهایی از بهبود حال جسمی دالوند در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی منتشر شده بود. او در سال ۱۳۳۷ در لرستان به دنیا آمد و فارغ‌التحصیل رشته گرافیک از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و از شاگردان ارشد نسل اول گرافیست‌های معاصر ایرانی مانند مرتضی ممیز، هانیبال الخاص و... بود.

او البته در نقدنویسی آثار تجسمی هم از پیشگامان بعد از انقلاب بود و توانست نامش را در برخی منابع به‌عنوان یکی از نخستین منتقدان هنرهای تجسمی در دوران بعد از انقلاب ثبت کند. این گرافیست موفقیت‌های بسیاری در حوزه کاری‌اش کسب کرد. سال ۱۹۹۲ طراح برگزیده کتاب سال گرافیک اروپا شد و در سال‌های متوالی ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ به ترتیب طراح برگزیده سمپوزیوم بین‌المللی طراحی ژاپن و روزنامه یومییوری شیمبون این کشور شد. عمده فعالیت او به مدیریت هنری و گرافیکی روزنامه‌های کشور مربوط می‌شود که توانست طرحی نو بیندازد و شکل و شمایل رسانه‌ها را تغییر بدهد. طرح‌های خلاقانه او در مجلاتی همچون آدینه نامش را به‌عنوان یک هنرمند خلاق و چهره تاثیرگذار رسانه‌ای مطرح کرد و بعدها ایده‌هایش را به‌صورت گسترده‌تر در روزنامه جامعه اجرا کرد و نامش را به‌عنوان چهره‌ای نوگرا در طراحی صفحات روزنامه‌های ایرانی تثبیت کرد.

او در دوران فعالیتش با نشریات و بنگاه‌های فرهنگی بسیاری همکاری داشت و آثارش را در ۱۰ نمایشگاه گروهی و فردی به نمایش عموم گذاشت. با این همه در سال‌های اخیر کم‌کارتر شده بود و در نزدیک به دو دهه گذشته کمتر با نشریات همکاری داشت و بیشتر سعی می‌کرد در خانه و آتلیه شخصی‌اش در خانه بماند و طرح بکشد و اتود بزند. او در گفت‌وگویی که پیش‌تر منتشر شده بود از دلتنگی‌اش برای کار و فضای مطبوعات سخن گفته بود و در یادداشتی که تابستان امسال در یکی از روزنامه‌ها منتشر شد به دوران کاری‌اش در روزنامه جامعه اشاره کرد و نوشت: «وقتی کار را به دست گرفتم خیلی زود دریافتم که ژورنالیست ایرانی در آن زمان، درک بصری‌اش یا درحد قالب بصری کیهان و اطلاعات: یا در حد قالب بصری ایران و همشهری است. روزنامه جامعه هیچ یک از این الگوها نبود. من بنا بر تخصصم این قالب‌های منسوخ بصری را تجزیه تحلیل کرده و تکلیف خود را می دانستم. اما عادات کهنه در پذیرش «فرم روزنامه» به‌طور ناخودآگاه هنوز در ذهن دوستان ما رسوخ داشت. این سوال از ارباب جراید هنوز هم پرسیدنی است که: وقتی رسانه‌ای را طراحی می‌کنیم، آیا می‌خواهیم بخشی از آلودگی بصری باشیم، یا یک آفریننده؟»

این هنرمند در هفته‌های اخیر با بیماری مبارزه می‌کرد و همین باعث شده بود تا نامش یک بار دیگر در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی مطرح شود و خیلی‌ها به ملاقاتش بروند. حتی جشن تولد او در روزهای گذشته روی تخت بیمارستان و با حضور برخی چهره‌های رسانه‌ای برگزار شد. سرانجام اما مرگ گریبانش را گرفت و انتشار این خبر در روز گذشته اندوه جامعه روزنامه‌نگاران را درپی داشت و خیلی‌ها نسبت به این رویداد واکنش نشان دادند. مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد احمدرضا دالوند ساعت ۱۰ صبح سه شنبه از مقابل خانه هنرمندان ایران برگزار و پیکر او پس از تشییع در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده می‌شود.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت روزنامه دنیای اقتصاد، تاریخ انتشار 20 آذر 97، کد مطلب: 3473394، www.donya-e-eqtesad.com