صاحب پلاکارد مشهور سیل شیراز پیدا شد

«زنگ موبایل به صدا در می‌آید و جمشیدی صاحب رستوران پذیرای مهمانان نوروزی که در سیل شیراز میزبان مسافران بود با خوشحالی می‌گوید بالاخره کسی که پلاکارد دستش بود را پیدا کردم...»موبایلم را که نگاه می‌کنم ساعت 17:38 دقیقه مهدی جمشیدی صاحب رستوران «پارسا» که در سیل شیراز پذیرای مهمانان نوروزی بوده است، تماس گرفته و من متوجه نشده‌ام. حالا ساعت 20:30 دقیقه 9 فروردین ماه سال 98 است و این بار من با او تماس می‌گیرم. با خوشحالی می‌گوید:«شما و خانواده را امشب به رستوران برادرم دعوت می‌کنم. یک سورپرایز دارم.» و من توضیح می‌دهم که ساکن تهران هستم و اکنون هم در سفر.

شعار سال: موبایلم را که نگاه می‌کنم ساعت 17:38 دقیقه مهدی جمشیدی صاحب رستوران «پارسا» که در سیل شیراز پذیرای مهمانان نوروزی بوده است، تماس گرفته و من متوجه نشده‌ام. حالا ساعت 20:30 دقیقه 9 فروردین ماه سال 98 است و این بار من با او تماس می‌گیرم. با خوشحالی می‌گوید:«شما و خانواده را امشب به رستوران برادرم دعوت می‌کنم. یک سورپرایز دارم.» و من توضیح می‌دهم که ساکن تهران هستم و اکنون هم در سفر. اما این باعث نمی‌شود که من را هم در شادی‌اش شریک نکند و بلافاصله می‌گوید:« از صدا و سیما به سراغم آمدند، شرط کردم اگر بگذارند در تلویزیون درخواست کنم صاحب پلاکارد هر جا که هست و هرکس از او خبر دارد، به من اطلاع بدهند در برنامه شرکت کنم، آنها هم قبول کردند. همان شب خانمی اطلاع داد که این شخص را می شناسد و ایشان را پیدا می کند. حالا صاحب پلاکارد پیدا شده و من و برادرانم مراسم تقدیری برای او و این خانم برگزار کردیم و من خواستم به شما هم اطلاع بدهم.» وقتی عکس‌ها را برایم ارسال کرده بود از جمشیدی خواسته بودم اگر صاحب پلاکارد پیدا شد به من هم اطلاع بدهد. خوشحالی جمشیدی را می‌شد از صدایش به خوبی تشخیص داد. قول می‌دهد که تعدادی عکس برایم ارسال کند و باز اصرار دارد که پیامش را به گوش مردم ایران برسانم که:« از همشهریان عزیز و هم‌وطنانم که با پیامک و تماس از داخل و خارج کشور و عده ای به صورت حضوری از من تشکر کردند و با همراهی خود باعث دلگرمی‌ام شدند و جهت بهتر شدن امور به من یاری رساندند، بسیار سپاسگزارم.»

جمشیدی تأکید می کند که در آن لحظات فقط امکان اسکان حدود 50 نفر را داشته اما با یاری مردم سخاوتمند شهرش و حسینیه هایی که به یاری شتافتند حدود 1500 نفر در نقاط مختلف شهر اسکان گرفتند.

از راست به چپ خانم بازیار کسی که سرلک را به جمشیدی معرفی کرد، مهدی جمشیدی صاحب رستوران پارسا،رضا(مهدی) سرلک کسی که پلاکارد را در سیل شیراز به دست گرفت

به گزارش اسکان‌نیوز، حالا 10 فروردین ماه مردی که گوشی موبایل را برمی‌دارد رضا(مهدی) سرلک است متولد 1364، اصالتا بختیاری که از سال 1345 خانواده‌اش ساکن شیرازند و او هم شیراز به دنیا آمده است.

سیل که «دروازه قرآن» را در برمی‌گیرد، سرلک که چند اقامتگاه دارد و از طریق سامانه اقامتگاه‌های دولتی مدتها است که در ایام نوروز و سایر تعطیلات آنها را اجازه می‌دهد، رویه‌ی دیگری پیش می‌گیرد و به مرکز این سامانه زنگ می‌زند و می‌گوید نمی‌تواند در این شرایط دست روی دست بگذارد و می‌خواهد اقامتگاه‌هایش را رایگان در اختیار مسافرینی بگذارد که چادر ندارند. مسوولان سامانه دولتی هم موافقت می‌کنند.

او که پذیرای مسافران بدون چادر می‌شود، از طریق خواهرش مطلع می‌شود که شخصی به نام جمشیدی هم پذیرای مسافرانی است که اسیر سیل شده‌اند، پس مقوایی بر می‌دارد و روی آن نشانی و نام و شماره موبایل جمشیدی را می‌نویسد و راهی می‌شود تا بتواند از این طریق به مردم گرفتار در سیل کمک کند.

پشت تلفن می‌خندد و می‌گوید:« اقای جمشیدی مرد بخشنده‌ای است. من و اقای جمشیدی کار خاصی نکردیم به وظیفه‌ی انسانی‌مان عمل کردیم. ایشان هم خیلی به من لطف داشتند و دیشب مراسمی برگزار کردند. من از لطف ایشان تشکر می‌کنم. البته فقط من و اقای جمشیدی نبودیم در این چند وقت مردم زیادی کمک کرده‌اند.فقط عکس ما رسانه‌ای شده است. آدمیت حکم می‌کند که در وقت گرفتاری به کمک یکدیگر بشتابیم. من و آقای جمشیدی هم همین کار را کردیم اما مردم ما را شرمنده لطف و محبت خود می‌کنند.»

او درباره‌ی این که چگونه صاحب رستوران پارسا او را پیدا کرده است، توضیح می‌دهد:« ظاهرا آقای جمشیدی به صدا و سیما دعوت می‌شود و آنجا می‌گوید هرکس من را می‌شناسد به او اطلاع دهد. من این برنامه را ندیده‌ام اما خانمی (بازیار) که در اینستاگرام صفحه‌ام را فالو کرده بود، من را می‌شناسد و به من و ایشان اطلاع می‌دهد.آقای جمشیدی هم زحمت کشید و مراسمی در رستوران برگزار کرد و من و این خانم را دعوت کرد.»

سرلک هم مانند مهدی جمشیدی از مردم بابت مهر و محبتشان سپاسگزار است. او خواهان آن است که شماره موبالیش (09171003878) در اختیار مسافرین نوروزی شهر شیراز قرار گیرد که اگر مشکلی برای اسکان داشتند به او مراجعه کنند. و من به صدای خوشحال و خندان هر دو نفر فکر می‌کنم. به دل و قلب بخشنده‌شان و به سرزمینی که عجیب محتاج چنین مردمانی است، مردمانی از جنس بلور که مهر خدا را برای مردم زخم خورده این سرزمین بی هیچ چشمداشتی به تصویر می‌کشند.سرلک‌ها و جمشیدی‌ها همیشه در ذهن مردم این سرزمین می‌مانند. همان‌هایی که در شیراز رایگان قالی مردم را شستند، خودروهایشان را تعمیر کردند، غذا پختند، سقف و جان پناهی در اختیار مردم گذاشتند. همان‌هایی که در سیل آق قلا و گلستان، زلزله کرمانشاه، بم و هشت سال دفاع مقدس... کنار مردم‌شان بودند، در غم همراهی شان کردند. همان‌هایی که بار امانت را به دوش می‌کشند. قلب زخم خورده‌ی ایران هزاران سال است که با مهر همین سرلک‌ها و جمشیدی‌ها هنوز می‌تپد و به راهش ادامه می‌دهد.