شعار سال:

او در سه سالگی، پدرش را از دست داد و پس از آن زیر نظر جدش، آیت‌الله میرزا حسن غروی علیاری قرار گرفت.

وی پس از آن که در تبریز از استادانی نظیر میرزا رضی نوروزی و میرزا حسن غروی علیاری بهره گرفت، در سن 22 سالگی به نجف عزیمت کرد تا آموختن علوم آل محمد را تسریع بخشد.

میرزا علی در نجف موفق شد تا درس بسیاری از بزرگان آن روزگار نجف مانند حضرات آیات ضیاءالدین عراقی، شیخ محمدحسین نائینی، سید ابوالحسن اصفهانی، سید ابوتراب خوانساری، میرزا علی آقا ایروانی، سید محمد حجت، سید میرزا آقا اصطهباناتی، میرزا اسدالله زنجانی، میرزا ابوالحسن مشکینی، شیخ اسدالله رشتی و شیخ احمد آشتیانی را درک کند و از محضر آنها استفاده کند.

او همچنین در این حضور، از محضر عارف کامل و آیت الحق، آیت‌الله سید علی آقا قاضی هم در زمینه عرفان و سیر و سلوک بهره‌های فراوان برد و تکامل اخلاقی و عرفان عملی خود را مدیون سال‌های تلمذ در محضر آن بزرگ می‌دانست.

میرزا علی آقا در این مدت، همدرسانی داشت که هر یک بعدها موفق شدند خود از بزرگان حوزه باشند؛ مانند حضرات سید عبدالله شیرازی، سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خوئی و سید جواد خامنه‌ای (پدر بزرگوار رهبر انقلاب).

او در زمان حضور در نجف، بیش از همه از محضر دو استاد خود یعنی حضرات آیات سید علی آقا قاضی و ضیاءالدین عراقی کسب فیض کرد و به همین دلیل، این توانایی را کسب کرد که خود از استادان بزرگ حوزه نجف باشد، اما با این حال و به آن دلیل که تمایل داشت در خدمت مردم و هموطنان خود باشد، ماندن و کرسی تدریس در حوزه نجف را رها کرد و به تبریز بازگشت و در آنجا بود که به تدریس و رسیدگی به امور مردم مشغول شد.

توأم ساختن علم و عمل در کنار مفسر و حافظ قرآن بودن، بیش از پیش او را در میان مردم جلوه‌گر ساخت. همچنین آنگونه که شاگردان ایشان نقل می‌کنند، تداوم بر تلاوت قرآن به‌ویژه در ماه مبارک رمضان (10 بار ختم قرآن در طول ماه) و احیای برخی شب‌های سال مانند شب نیمه شعبان، برخی شب‌های ماه رجب، شب عید غدیر و شب‌های تاسوعا و عاشورا، علاوه بر احیای بسیاری از شب‌های ماه مبارک رمضان، از جمله برنامه‌ها و سیره ایشان محسوب می‌شد.

تالیف و تحقیق هم از ویژگی‌های دیگر این عالم بزرگوار است. ایشان در این زمینه به شرح برخی از ادعیه، اهتمام خاص داشت و موفق شد تا شروحی بر دعاهایی مانند کمیل، سمات، صباح، افتتاح و ابوحمزه ثمالی را بنگارد. همچنین شرح ایشان بر زیارت جامعه کبیره نیز در دسترس است.

در عین حال، آثار فراوان دیگری نیز از ایشان به یادگار مانده که «رساله فی الرجعه»، «رساله مفردات قرآن»، «المهجه فی شرح حال الحجه (ع)»، «منهاج الرشاد» و البته تقریرات دروس فقه و اصول استادش، آیت الله ضیاءالدین عراقی از آن جمله است.

اهتمام ایشان به نوشتن و تحقیق و تالیف چنان بود که سرانجام پس از حدود یک قرن تلاش و مجاهدت علمی، در حالیکه پس از نماز مغرب و عشاء مشغول نوشتن حاشیه‌ای بر کتاب ارزشمند «عروه الوثقی» آقا سید کاظم یزدی بود، سکته مغزی برایش حادث شد و در بیمارستان امام خمینی تبریز بستری شد.

این عالم مجاهد حدود یک ماه بعد از این رخداد و حوالی همان ساعات اذان مغرب، به ملکوت اعلا پر کشید و یاران و دوستدارانش را سوگوار ساخت.

پس از آن بود که پیکر مطهر این عالم وارسته در تبریز تشییع شد و آیت الله سید ابوالحسن مولانا، از علمای برجسته آن زمان در تبریز، بر پیکر ایشان اقامه نماز کرد. سپس پیکر مطهر را به تهران منتقل کردند و در تهران نیز تشییع باشکوهی برای ایشان به عمل آمد و آنگاه برای تدفین به قم منتقل شد.

در قم، آیت الله بهجت بر پیکر آیت الله میرزا علی آقا غروی علیاری اقامه نماز فرمود و سپس پیکر مطهر ایشان در مقبره آیت الله محقق داماد صحن اصلی حرم مطهر کریمه اهل بیت (س) به خاک سپرده شد.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری فارس، تاریخ انتشار 29 خرداد 95 ، کد مطلب:13950329000517: www.farsnews.com