شعار سال:سال هاست که پیشکسوتان فرهنگی خواستار همترازی حقوق و مزایای بازنشستگان همه نهادهای دولتی، افزایش حمایت های بیمه ای، ترمیم حقوق بر اساس نرخ واقعی تورم، ارتقای سطح حقوق فراتر از خط فقر، اجرای بی کم و کاست قانون مدیریت خدمات کشوری، اعمال افزایش حقوق مطابق با حقوق و مزایای شاغلین،اولویت استخدام فرزندان فرهنگی، برقراری رتبه بندی و پرداخت سریع پاداش معلمان بازنشسته هستند اما به هیچ یک از درخواست های به حق آنان پاسخ مثبت داده نشده است "

در میان تقویم شلوغ و پر مناسبت رسمی کشور، روز و هفته ای هم زیر عنوان "تکریم بازنشستگان" خودنمایی می کند.در واژه نامه های پارسی، تکریم به گرامی داشتن،گرامی کردن، بزرگوار شمردن و سپاسگزاری شایسته، معنا شده است. به یقین هدف پیشنهاد دهندگان و تصویب کنندگان این نامگذاری،فرهنگ سازی و ترغیب دولتمردان به سپاس شایسته و بایسته از جایگاه و منزلت رفیع بازنشستگان بوده است.

ناگفته پیداست که در فرآیند پاسداشت و جبران زحمات، سهم پیشکسوتان فرهنگی کشور، به دلیل ارتباط موثر با آینده سازان جامعه،نقش آفرینی مستقیم در روند تعلیم و تربیت و مواجهه پرمخاطره با دانش آموزان در اوج حساسیت سنی، باید با سطح تلاش و رنج طاقت  فرسای این قشر همخوان باشد.

تغییر ذائقه های فرهنگی، رشد آسیب های اجتماعی، مشغله های ذهنی خانواده، ظهور الگوهای فرهنگی جدید، استفاده مخرب از وسایل ارتباطی و فقدان برنامه های انگیزش تحصیلی،جامعه معلمان کشور را در بزنگاهی تاریخی با کوهی از مرارت از شیوه تدریس جذاب گرفته تا کنترل رفتارهای پرخاشگرانه و کتاب ستیز دانش آموز،کمبود سرانه، فقدان امکانات و تجهیزات آموزشی و ورزشی، کاهش منزلت اجتماعی معلم و ده ها دشواری دیگر مواجه ساخته است. اما همین معلم پس از سه دهه فعالیت در این مسیر پرتلاطم، دور دیگری از سختی و نامرادی را تجربه خواهد کرد.
در بسیاری کشورها،کارمندان در دوره بازنشستگی به دنبال تفریحات سالم، مطالعه، ورزش، مسافرت و در یک جمله لذت از روزگار باقی مانده عمر هستند اما در ایران مهمترین دغدغه یک بازنشسته، یافتن شغل دوم و سوم برای تامین معیشت خانواده،درمان بیماری و ساماندهی آینده فرزندان در زمینه اشتغال، مسکن و ازدواج است.

سال هاست که پیشکسوتان فرهنگی خواستار همترازی حقوق و مزایای بازنشستگان همه نهادهای دولتی، افزایش حمایت های بیمه ای، ترمیم حقوق بر اساس نرخ واقعی تورم، ارتقای سطح حقوق فراتر از خط فقر، اجرای بی کم و کاست قانون مدیریت خدمات کشوری، اعمال افزایش حقوق مطابق با حقوق و مزایای شاغلین،اولویت استخدام فرزندان فرهنگی، برقراری رتبه بندی و پرداخت سریع پاداش معلمان بازنشسته هستند اما به هیچ یک از درخواست های به حق آنان پاسخ مثبت داده نشده است .

اکنون بار دیگر، دولتمردان در برابر این پرسش قرار گرفته اند که سهم بازنشستگان فرهنگی از بودجه سالانه کشور چند درصد است و فارغ از شعار و وعده،چه گام عملی برای رفع دغدغه های روزافزون حقوقی، معیشتی و منزلتی بازنشستگان آموزش و پرورش برداشته اند؟
در این سال ها، بازنشستگان با برگزاری تجمعات آرام در مکان هایی چون: مجلس شورای اسلامی، وزارت کار و صندوق بازنشستگی کشوری،بی اعتنا به جریان سازی های سیاسی، با طرح شعارها و بیان مطالبات صنفی، صدای اعتراض خود را به گوش مسئولان رسانده اند.

آیا وقت آن نیست که صدای دردمندانه بازنشستگان کشور شنیده شود؟

برنامه مسئولان برای افزایش قدرت خرید بازنشستگان در این توفان تورمی چیست؟

آیا دورهمی چند بازنشسته و مسئول،گره ای از کار فرو بسته این قشر باز خواهد کرد؟

بی تردید مشکل بازنشستگان با نام گذاری های صوری و بی پشتوانه، برگزاری مراسم نمایشی و اهدای چند شاخه گل و صدور  تقدیرنامه، حل نخواهد شد؛ بلکه تنها و تنها پذیرش مطالبات بازنشستگان، استیفای حقوق و وضع قوانین اصلاحی در این حوزه، نقطه پایان داستان تکراری و ملال آور مصائب و معضلات بازنشستگان آموزش و پرورش خواهد بود.