شعار سال: سال‌هاست که مسئولان از موضوع حضور افراد کارتن‌خواب و بی‌خانمان شهر تهران به عنوان یکی از معضلات و آسیب‌های اجتماعی پایتخت مطرح می‌کنند و اگرچه تلاش‌های بسیاری از سوی مسئولان شهری، بهزیستی، وزارت کشور و حتی نیروی انتظامی در این‌باره انجام شده، اما به نظر می‌رسد فقدان یک ایده متعالی برای حل این معضل یک حلقه مفقوده است.
برگزاری جلسات متعدد درباره ساماندهی زنان بی‌سرپناه و کارتن‌خواب و ارائه برنامه‌هایی که بیشتر در مرحله طرح است تا اینکه بتواند اجرایی شود هم نتوانسته است رسیدگی به کارتن‌خواب‌ها و جمع‌آوری این قشر آسیب دیده را سرعت بدهد.
بعضاً بودجه‌های هنگفتی برای اجرای این طرح‌های کاغذی تصویب و واریز شده که ساده‌ترین شکل آن جمع‌آوری افراد به‌عنوان راهی است که تنها صورت مسأله را پاک می‌کند.
در این بین موضوع زنان کارتن خواب و بی‌سرپناه به شکل جدی‌تری باید مورد توجه قرار گیرد، زیرا بر اساس آمار‌های رسمی که از سوی مسئولان و متولیان امر در حوزه آسیب‌های اجتماعی مطرح می‌شود تعداد این زنان در شهر تهران به ۲ هزار نفر می‌رسد و این در حالی‌است که آمار‌های غیر رسمی از عدد ۵ هزار نفر خبر می‌دهد.
تأیید هر یک از این آمار‌ها بار مسئولیت دستگاه‌های اجرایی مسئول از جمله بهزیستی و شهرداری تهران را سنگین‌تر کرده و البته فرافکنی و شانه خالی کردن برخی از مسئولان این حوزه هم همیشه به‌عنوان یک فرار رو به جلو قابل توجه است.
در شهر تهران پاتوق بیشتر زنان کارتن‌خواب محلات جنوبی و فقیرنشین است که علاوه بر بی‌خانمانی و بی‌سرپناهی باید اعتیاد را نیز به‌عنوان یار غار آن‌ها اضافه کرد که نه تنها بار مشکلی بر مشکلات آن‌ها گذارده بلکه هزینه دوچندانی را نیز بر روی دوش جامعه نهاده است.
افتتاح و راه‌اندازی مددسرا‌ها و گرمخانه‌ها که اداره آن‌ها به بخش خصوصی و به اصطلاح پیمانکاران سپرده می‌شود بخشی از راه‌حل این ماجرا است.
این مراکز به‌عنوان کانون‌هایی که می‌بایست علاوه بر نظارت بر این اقشار آسیب‌دیده نظارت کنند باید نسبت به حضور پزشک، مددکار و مشاور هم اقدام کنند موضوعی که در برخی از این مراکز مغفول مانده به‌طوری‌که حضور برخی از افراد زنان بی‌خانمان در مددسرا‌ها به‌دلیل ناچاری و استیصال است و امکانات و شرایط این مکان‌ها برای آن‌ها جذاب نیست.
به گفته برخی زنان کارتن‌خواب که در برخی از مددسرا اسکان دارند گاهی تنها از سر اجبار و برای شب در خیابان نماندن به مددسرا‌ها مراجعه می‌کنند و مدیریت ضعیف برخی از این مجموعه‌ها دیگر رغبتی نمی‌گذارد برای این‌که شبانه روز خود را در آنجا سپری کنند.
نوع برخورد با آسیب دیدگان اجتماعی با شیوه رفتاری با سایر مشاغل متفاوت است و سختی‌های مضاعف خود را به همراه دارد و این مسئله بر به کارگیری افراد متخصص در مجموعه‌هایی که با افراد آسیب دیده در تماس هستند تأکید می‌کند.
حضور مددکاران و روانشناسان باتجربه‌ای که توانایی آموزش مهارت‌های خود مراقبتی و خودباوری به زنان آسیب‌دیده را داشته باشند از مهمترین مواردی است که متأسفانه در برخی گرمخانه‌ها و مددسرا‌هایی که محل اسکان و به نوعی زندگی زنان کارتن خواب و بیخانمان هستند، نادیده گرفته می‌شود.
در برخی از مراکز کاهش آسیب و همچنین مراکز ارائه خدمات به زنان کارتن‌خواب، افرادی در رأس امور مدیریتی قرار دارند که متأسفانه کمترین دانش یا تجربه‌ای در خصوص نحوه رفتار با این قشر را دارا هستند و به‌عنوان یک پیمانکار به افراد بی‌خانمان و این اقشار ضعیف به چشم منبع درآمدی نگاه می‌کنند و شایسته است شهرداری تهران به‌عنوان یکی از متولیان امر به‌جای تخصیص امکانات به افراد کم‌تجربه در حوزه آسیب اجتماعی کمی نظارت خود را افزایش داده و انتخاب‌های شایسته‌تری را برای مدیریت و هدایت افراد بی‌خانمان داشته باشد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری آنا، تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۳۹۹، کد خبر: ۵۰۷۸۹۶، ana.press