ماجرا از این قرار بود که هیتلر با دست گذاشتن روی منطقه سودت که متعلق به چک اسلواکی بود خواستار حاکمیت خود بر این سرزمین شد. این خواسته نامشروع با یک استدلال آشنا اجابت شد. «چمبرلین» با این خیال که می توان با مماشات در مقابل خواسته های هیتلر مانع از جنگ شد مقدمات یک توافق تاریخی و بزرگ را فراهم کرد و ناحیه سودت که حق قانونی هیتلر هم نبود را به وی تقدیم کرد.

این اتفاق البته با حمایت افکارعمومی و به عنوان یک پیروزی بزرگ مورد استقبال قرارگرفت تا جایی که چمبرلین در بازگشت از مونیخ در میان خبرنگاران حاضر شد و با شوق و شعف فراوان و بالا گرفتن توافقنامه پیام صلح، نتیجه بخش بودن عقب نشینی و راهبرد مماشات را به جهان نشان داد.

اما همه این اتفاقات یک پیام را برای هیتلر مخابره کرد: «عقب نشینی چمبرلین به خاطر ضعف است» همین کافی بود تا هیتلر باخیال آسوده مقدمات تصرف سرزمین های بیشتر و جامه عمل پوشاندن به زیاده خواهی های افزون تر را در ذهن طراحی کند.شش ماه بیشتر از امضای توافقنامه «مونیخ» نگذشته بود که هیتلر با زیرپا گذاشته شدن تعهدات خود و حمله به لهستان جنگ جهانی دوم را به راه انداخت.

حالا چمبرلین به اشتباه بودن سیاست مماشات پی برده بود؛ بنابراین پس از حمله آلمان، خواهان دفاع انگلیس و ورود کشورش به جنگ با آلمان نازی شد. اما کار از کار گذشته بود و پس از شکست متحدین در نروژ که شکست سیاست مماشات (Appeasment) بود، پدر مماشات کاری دنیای سیاست در ماه می1940 لباس نخست وزیری را کنار گذاشت و رفت تا دنیای سیاست را به اهلش واگذار کند.

شباهت این قسمت از تاریخ اروپا با وضعیت ساخته شده توسط روحانی در ایران از جهت پیگیری سیاست شکست خورده «مماشات» است. دولت روحانی از ابتدا با اظهار عجز خالی بودن خزانه، دستان مذاکره کنندگان خود را در چانه زنی بست.

او آنچنان در پیگیری سیاست «مماشات» اصرار داشت که حتی دولتش زمزمه های چون «هر توافقی بهتر از بی توافقی است» را کوک می کرد. پیگیری این سیاست که نهایتا منجر به امتیازدهی های فراوان و امضای برجام شد به جایی رسید که در دو و نیم سالی که از اجرای برجام گذشته بود دولت جدید و حتی قبلی آمریکا بارها به واکنش سنجی ایران در قبال تحریم ها و نقض برجام پرداختند. تحریم های ویزا، آیسا، کاتسا و طولانی شدن اسامی مقامات ایرانی درلیست SDN را می توان از شاخص ترین تحریم های پسابرجام برای سنجیدن میزان جدی بودن تهدیدهای ایران در مقابل فشارها قلمداد کرد.

اما واکنش دولت و دستگاه دیپلماسی خنثی، منفعلانه و مبتنی بر ضعف بود و همین باعث شد یک پیام مهم به آمریکایی ها صادر شود: «دولت روحانی ضعیف است و اعمال تحریم های جدید بدون هزینه است» همین پیام بود که آمریکا را به این نتیجه رساند که حتی خروج از برجام هم دولت روحانی را به واکنش وادار نمیکند. اتفاقا این پیش بینی آمریکایی ها درست از آب درآمد. دولت روحانی چنان مجدانه بر پیگیری سیاست مماشات طلبی اصرار دارد که حتی خروج اصلی ترین طرف توافقنامه از برجام هم نتوانسته او را از ادامه این مسیر منصرف کند. به قولی او بعد از 5 سال شکست های پی درپی راهی را می پیماید که چمبرلین پس از سه سال از آن منصرف شد.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از سایت خبری رجانیوز ، تاریخ انتشار: 19اردیبهشت 1397 ، کدخبر: 287130 ،www.rajanews.com