ما نباید میان امام خمینی به عنوان یک حکیم سیاسی و علامه طباطبایی به عنوان یک حکیم اجتماعی، «تعارض» فکری قائل شویم. بلکه این دو «تمایز» دارند. تمایز به معنای تعارض نیست. البته که این مساله نمونه‌های مشابهی را نیز در دوران مختلفِ فلسفه و حکمت داشته است. شاید برجسته‌ترین نمونه آن ارسطو و افلاطون بوده‌اند. افلاطون بیشتر فیلسوفی نظری و تئوریک است، اما ارسطو، فیلسوفی عملیاتی است.

عضو هیئت علمی دانشگاه تهران ریشه اصلی ضعف حکمرانی اخلاقی و بداخلاقی‌های سیاسی را در ناکارآمدی دانست و گفت: وقتی تشکل‌های سیاسی هیئتی، نه سازمانی، هستند، قدرت تولید برنامه و کادر ندارند به طور طبیعی کارآمدی کاهش پیدا می‌کند و خود این موجب می‌شود رقابت‌های سازنده و سالم حالت مخرب و غیراخلاقی پیدا می‌کند؛ به عبارتی به جای اینکه رقابت‌ها از جنس «فاستبقوا الخیرات» باشد از جنس «تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا» است.

عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران و رئیس اندیشکده‌ سیاست مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت گفت: حد وسط را باید از اسلام بگیریم. گزاره «عدالت ضرورت دارد» را فطرت مشخص می‌کند اما «عدالت چیست؟» را باید از اسلام بگیریم.