طی دهه‌های گذشته و در حوزه علوم انسانی و علوم اسلامی فرصت‌های بی نظیری در اختیار اندیشمندان، پژوهشگران، اهل قلم، موسسات، پژوهشگاه‌ها، دانشگاه‌ها و مراکز حوزوی قرار گرفت. طی این سال‌ها به اندازه چند نسل گذشته و آینده در این حوزه‌ها حرف تولید شده، کتاب چاپ شده، جلسه، نشست، سمینار، همایش، سمپوزیوم، میزگرد و ... تشکیل شده کلی هزینه شده، چه بسا نتیجه آن‌ها هم به مسئولان مربوطه ابلاغ و دیکته شده، ولی کارآمدی نداشته و آنچه بعنوان آخرین وضعیت و نتیجه در پیش چشمانمان است، چیزی جز دست و پا زدن در روزمرگی و سپری کردن ایام و ساختن با آنچه رو دست مونده و رضایت به وضع موجود نیست.