تحریم را می‌شد فرصتی برای سازندگی و خودگردانی کشور و نمادی برای احیای استقلال سیاسی و ویژه بودگی در دنیا مورد توجه و تمرکز قرارداد و روی آن سرمایه گذاری کرد. اما در عمل، شاهد حضور گروهی منفعت طلب برای کاسبی از تحریم، گروهی متعصب برای برخورد شعارگونه با تحریم و گروهی آواز خوان با ساز مخالف بر علیه تحریم بوده ایم. آیا قبول دارید که بدلیل اهمال خودمان، نتوانستیم از تهدید تحریم بعنوان یک فرصت استفاده کنیم؟ آیا می‌پذیرید که با این عملکرد، تحریم به اندازه یک جنگ بر ما ضرر وارد کرد؟ رسیدن به پشت خیمه تحریم در چنین شرایطی جای خوشحالی دارد؟