کشور ایران با توجه به وسعت و جمعیت،۲۱ امین اقتصاد دنیا از نظر میزان تولید ناخالص ملی است. این گفته به معنای ۲۱امین قدرت اقتصادی جهان نبوده، چرا که وقتی پای سرانه ها، میزان ثبات اقتصادی، نرخ تورم، ضریب جینی، سرفصل ها و میزان هزینه ها و غیره به میان می آید، جایگاه ایران چندان مناسب نیست. احتمال می رود رقم 150 میلیارد دلار ارتقا در اقتصاد ایران بر اساس سناریوی امضای برجام نوشته شده باشد. همچنین باید توجه داشت که بخش اعظم درآمد ایران از راه صادرات مواد معدنی و نفت و پتروشیمی بوده در حالیکه سایر کشورها، این ناترازی برقرار نبوده و صادرات غیر نفتی و فناورانه آنها بشدت بالاست. در دوره ریاست جمهوری روحانی، دکتر نوبخت چنین گزارشی را برای مقام معظم رهبری ارسال کرد و از رتبه 18 اقتصادی ایران صحبت کرد که سرو صداهای زیادی داشت.

تحریم را می‌شد فرصتی برای سازندگی و خودگردانی کشور و نمادی برای احیای استقلال سیاسی و ویژه بودگی در دنیا مورد توجه و تمرکز قرارداد و روی آن سرمایه گذاری کرد. اما در عمل، شاهد حضور گروهی منفعت طلب برای کاسبی از تحریم، گروهی متعصب برای برخورد شعارگونه با تحریم و گروهی آواز خوان با ساز مخالف بر علیه تحریم بوده ایم. آیا قبول دارید که بدلیل اهمال خودمان، نتوانستیم از تهدید تحریم بعنوان یک فرصت استفاده کنیم؟ آیا می‌پذیرید که با این عملکرد، تحریم به اندازه یک جنگ بر ما ضرر وارد کرد؟ رسیدن به پشت خیمه تحریم در چنین شرایطی جای خوشحالی دارد؟