آدمی در جهان امروزین بشدت تنهاست. این حقیقت تلخی است که ما را گذری از آن نیست و نخواهد بود. عبور از عرصه جماعت گرایی به فردگرایی، نویدبخش هیچ آزادی رهایی بخشی برای انسان زمینی نبوده؛ بلکه تنها ما را به داخل قفس‌های تنگ و کوچِ درونمان رهسپار نموده است. آنگاه که از پیوند‌های جامعه سنتی خود عزم نیل به جهان مُتجدد را در سر پرواندیم هیچ گاه تصور آن را نمی‌نمودیم که دچار گسستی چُنین دلهره آور و دهشتناک گردیم.