امکان ندارد که اتفاق و رویداد شاخص خاصی در یک جای دنیا رخ دهد و ما به دنبال اسم دانشمندی ایرانی در تیم آن‌ها نباشیم؟ از خودمان پرسیده ایم که چرا اینقدر در مقابل مهاجرت نخبگان بی تفاوت بوده و حتی غیر حساس به رفع چالش‌های منجر به مهاجرت شان برخورد می‌کنیم، ولی در موقع تحقق دستاورد‌های شاخص، سهم خواهی می‌کنیم؟ ایرانی بودن اسمی چه فایده‌ای می‌تواند برای ما داشته باشد؟ چقدر به فکر حفظ سرمایه انسانی مان هستیم؟ چرا اجازه می‌دهیم هر کوتوله مدیریتی و فکری، با نخبگان کشور به سلیقه خودش برخورد کند و منجر به نابودی سرمایه‌های فکری این کشور شود؟ لطفا در خصوص این پارادوکس، خوب فکر کنید.