هیچ‌کس باورش نمی‌شود‌ دیگر یاسمن را نداریم. او از آن دسته آدم‌ها بود که وزنه مهمی در هر جمع و فضایی محسوب می‌شوند و حالا جای خالی‌اش قابل هضم نیست‌‌‌. یک هفته پس از مرگ ناگهانی یاسمن شیرانی، رزیدنت پزشکی، هنوز التهاب ناشی از این خبر در حوزه درمان دیده می‌شود؛ به‌ویژه دوستان و همکاران یاسمن که توان هضم این خبر را ندارند. یاسمن شیرانی، رزیدنت سال دوم رشته زنان در دانشگاه علوم پزشکی تهران بود که بیشتر دوره کاری خود را در بیمارستان ضیائیان گذرانده بود. او در آبان ۱۴۰۴ از میان دوستانش رفت تا نامی جدید شود بر فهرست بلندبالای رزیدنت‌های پزشکی که هنوز جوانی نکرده، زندگی را بدرود می‌گویند. یکی از کادرهای درمان آشنا با زندگی یاسمن ، معتقد است که قسمت دردناک اما آنجاست که بخش زیادی از اخبار مرتبط با خودکشی رزیدنت‌ها اصلا به رسانه‌ها نمی‌رسد: «شما فکر نکنید آمار خودکشی رزیدنت‌ها همین‌هایی است که در اخبار می‌شنوید. خیلی از موارد اصلا در صدر اخبار درز پیدا نمی‌کنند. خیلی‌های دیگر هستند که اقدام به خودکشی می‌کنند اما به نتیجه نمی‌رسند و خوشبختانه نجات پیدا می‌کنند. من حتی مواردی را می‌شناسم یا در بیمارستان‌های دیگر شنیده‌ام که چند مرتبه دست به این کار زده‌اند. موضوع خودکشی رزیدنت‌ها یک بحران جدی است که نباید آن را محدود به حوزه درمان دید. از نگاه من تبعات زیادی در جامعه دارد و باید به‌عنوان یک آسیب کلان و جدی و عمومی مورد توجه قرار گیرد».

دولت ها تاکنون کمترین دخالت ها را در نظام سلامت داشتند، اما متاسفانه شاهد آن هستیم که با برخی مقرره گذاری های نادرست ، نظام سلامت به سمت بحرانی شدن در حال حرکت است. ظرفیت دستیاری در برخی از رشته ها خالی است و برخی دیگر، با تراکم و رقابت بالا همراه می باشد. داستان سهمیه ها هم که بنوبه خود، راستانی غم بار است که گویا اراده ای برای نجات از ان وجود ندارد.هادی یزدانی پزشک در ایکس در این خصوص نوشت: خالی ماندن ظرفیت رشته‌هایی مثل اطفال، داخلی، بیهوشی و جراحی یک سوی بحران نظام سلامت است. سوی دیگر آن پُر شدن ظرفیت بقیه رشته‌ها با افرادی است که انواع و اقسام سهمیه‌ها را دارند. خلاصه اینکه در آینده برای یک سری از مشکلات‌تان پزشک ندارید و برای یک سری دیگر پزشک باسواد و باصلاحیت!

یک رزیدنت بیهوشی با تاکید بر لزوم برگزاری جلسات روان درمانی برای کلیه رزیدنت ها، گفت: «متاسفانه هیچ کسی به این مسئله توجهی نکرده است. روانشناس نمی‌تواند به ما کمکی کند چرا که به ما راهکار می‌دهد، ولی ما نیازی به راهکار نداریم بلکه باید روان درمانی شویم و این کار یک روانپزشک است که دوره‌های مخصوصی در این زمینه دیده باشد. حضور روانشناس برای ما که چنین صدمات روحی در این دوران به ما وارد شده کارساز نیست.»