سال‌هاست هيدروکرات‌ها (آب فن‌سالاران) که در بدنه دولت‌هاي مختلف جا خوش کرده‌‌اند، به عنوان مغزافزارهاي حکمراني سياسي و فني کشور تصميمات کليدي مديريت آب را به عهده دارند. در اين نگاه، راه‌حل‌هاي مهندسي و فناورانه پاسخ مسائل آب هستند و حساسيت به محيط‌ زيست سدي در برابر پيشرفت و توسعه است.

ردپاي سياست‌مداران در تصميم‌سازي‌ها براي آب كشور همواره حس مي‌شد اما چندي است كه دخالت‌هاي سياسيون در مسئله آب از حالت مخفي خارج شده است و به‌صورت علني بر سر آب با يكديگر مجادله مي‌كنند. جديدترين منازعه سياسي درباره آب، استعفاي دسته‌جمعي نمايندگان اصفهان در مجلس شوراي اسلامي است. حاصل اين همبستگي هم دستور رئيس‌جمهور براي تشكيل ستاد احياي رودخانه زاينده‌رود و تخصيص اعتبار براي پروژه‌هاي انتقال آب سرشاخه‌هاي كارون بود. اما آيا با تشكيل صرفا يك ستاد و البته تخصيص بودجه براي پروژه‌هاي انتقال آب از سرشاخه‌هاي كاروني كه خود در پايين‌دست با مشكل مواجه است، مسئله كم‌آبي فلات مركزي كشور حل مي‌شود؟ پاسخ كارشناسان به اين پرسش منفي است.

تكيه بر تأمين منابع آب از شيوه‌هاي گران‌تر، جدي‌تر از گذشته شده است. وزارت نيرو طرح كلان انتقال آب درياي عمان به 17 استان واقع در مركز ايران را در دستور كار دارد؛ اما گويا استاندار خراسان‌رضوي مايل است پروژه انتقال كريدور شرق زودتر از ساير نواحي ايران به سرانجام برسد.