مفهومی که تحت عنوان «ظرفیت سیاسی» با آن سر و کار داریم از نیمه دوم قرن بیستم مورد توجه اندیشمندان توسعه و نوسازی قرار گرفته است. با روند رو به رشد جوامع و افزایش سرعت تغییرات و همچنین تغییر ماهیت دستگاه‌های سیاسی از جایگاه «حاکم» به «کارگزار» این مفهوم هر روز اهمیت بیشتری نیز می‌یابد. البته در ایران نسبت به جوامع توسعه‌یافته، این اتفاق با تأخیر رخ داده است.