«برشت گفت من اغلب تصور مي‌كنم كه دارم از سوی يك دادگاه بازجويي مي‌شوم: حالا به ما بگوييد آقاي برشت آيا شما واقعاً جدي هستيد؟ بايد اعتراف كنم كه نَه، من كاملا جدي نيستم. مي‌داني كه من آن‌قدر به مسائل هنري مي‌انديشم، به هر آن چيزي كه به درد تئاتر بخورد، كه نمي‌توانم كاملا جدي باشم»1. برتولت برشت با نه‌گفتن به پرسشي كه هماره خود را در مواجهه با آن مي‌بيند، بر تأثير نويسنده تأكيد مي‌كند. او خطاب به والتر بنيامين مي‌گويد باور دارد كه اين نگرشش موجه است اما درباره تأثيرِ آن چندان مطمئن نيست.