چند وقتی است که ساحت علم بشکل غیر مستقیم و با انواع توجیحات ، مورد دخالت برخی نهادهای غیرمسئول قرار گرفته است. موضوعی که حتی در کوتاه مدت ضربات جبران ناپذیری را بر شالوده و چارچوب های توسعه علمی کشور وارد کرده و باعث ایجاد انواع آسیب ها در روند تامین منافع ملی بواسطه فعالیت و خروجی های مورد انتظار از نهاد علم و دانشگاه شده است. باید پرسید که آیا بدون حفظ استقلال دانشگاه ، امکان برگزاری کرسی های آزاد اندیشی وجود دارد؟ آیا بدون احترام به استقلال دانشگاه ، امکان توسعه علمی و نظریه پردازی وجود دارد؟ به حاشیه راندن کنشگران علمی( خصوصا گروهی از اساتید با طرز تفکر نسیتا خاص یا الگوهای رفتاری غیرهماهنگ با ترجیحات سیاسی) چه معنایی می تواند داشته باشد و چه پیغامی را به جامعه منعکس می کند؟ آیا خود نهاد علم، توان خودتنظیمی و خودپایشی درونی را ندارد؟ کارن ابری نیا ، دبیر کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران، با اشاره به مسأله دخالت نهادهای غیرمسئول در دانشگاه‌ها گفت: ما مکرراً نگرانی خود را درباره استقلال و آزادی عمل دانشگاه‌ها ابراز کرده‌ایم. بحث معیشت اساتید دانشگاه ، دومین موضوع قابل تامل بوده و کم توجهی به این دو موضوع، فاجعه مهاجرت کسترده نخبگان را به همراه دارد.

تعیین سقف حقوق برای اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها باعث ایجاد مشکلات فراوانی در آموزش عالی می‌شود اما نکته اینجاست که چه سیاستی در پشت پرده این قانون جدید وجود دارد؟