عبدالله نصری بیان کرد: یکی از نکات مهم در مورد علامه جعفری، نحوه ورود ایشان به مباحث عرفان مخصوصا در عصر و زمان ماست که عرفان ابن‌عربی تسلط دارد و این نحوه مواجهه بسیار مهم است. پس از ابن‌عربی این عرفان آنچنان مسلط می‌شود که عرفان حوزه خراسان کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما طرح مباحث علامه جعفری که در زمینه فلسفه عرفان است از تعریف عرفان تا بسیاری از مباحث، متمایز از مباحثی است که دیگران در باب عرفان مطرح کرده‌اند.

کرباسی‌زاده گفت: تاریخ فلسفه نوشتن کار ساده‌ای نیست. در تاریخ عمومی موادی که مورخ برای بازسازی و روایت تاریخ می‌خواهد رخداد‌هایی در گذشته‌اند که متنوع و بی‌شمارند و مورخ باید به واسطه گزارش‌های موجود در اسناد تاریخ از میان آن‌ها گزینشی انجام دهد.

اما هایدگر، وقتی اسم ویتگنشتاین در میان کلاس درس آمد، درباره‌اش گفت: «او مثل کسی است که می‌خواهد از این اتاق فرار کند، ولی در باز آن را نمی‌بیند». از آن سو، تنها باری که ویتگنشتاین از هایدگر نام برد، چنین گفت «می‌فهمم منظور او از وجود و نگرانی چیست». این درحالی بود که فلسفه‌ورزی‌های هایدگر در چشم فیلسوفان تحلیلی آن زمان بیشتر شبیه شوخی‌هایی پراکنده و بی‌مزه بود. آیا می‌توان فهمید هایدگر و دیگر فیلسوفان قاره‌ای چه می‌گویند؟ چرا زبان آن‌ها این‌قدر مغلق و پیچیده است؟