روش های خواندن خدا بسیار متنوع بوده و با وجود اشتراکات بالا در شیوه اجرا و حتی اثرات ، دارای تفاوت هایی از بنظر نوع اثرگذاری ها و کارکردهای خاص تعیین شده برای هر یک می باشد. خواندن خدا عموما به پنج روش انجام می شود: ذکر(یاد کردن) ،دعا(درخواست کردن) ، نماز(صحبت بشکل حضور رسمی) ، اوراد(درخواست اولویت بخشی و در اولویت قرار دادن خواسته) ،مناجات(صحبت دوستانه با چاشنی شکر و شکایت) .البته روش های دیگری نظیر موارد زیر هم قابل بحث است: توکل( وکالت دادن و سپردن) ؛ استغاثه ( خواندن با زاری و درخواست جهت یابی و امداد) و غیره. اثرمندی خواندن هم بشدت وابسته به ، عمق خواندن، سطح تقرب جویی و نزدیکی، شرایط زمینه ای و وضعیتی ، شرایط و وضعیت شخص خواننده ، خواندن برای خود یا دیگران،زمان و مکان خواندن، ..... ، دارد. هیچ خواندنی نیز بی پاسخ نمی ماند و در نسبت هایی ، از سه حالت خروجی و دستاورد، نتیجه ، پیامد، قابل پیگیری است. متن زیر بازنشری از صحبت های سیدمحمود نجاتی‌حسینی، دین‌پژوه و مدیر گروه دین انجمن انسان‌شناسی ایران، در نشست مجازی «فلسفه اجتماعی دعا»، از سلسله نشست‌های «آتش آه» است که در اردیبهشت 1400 برگزار شده و با توجه به جذابیت موضوع، اقدام به بازنشر متن مربوط به چهار سال قبل گردیده است.

« دین‌پژوهی ِ معلولیت‌نگر» شاخه‌ای از دین پژوهی است که به ارزیابی نقادانه سنت‌های دینی و علوم دینی از چشم‌انداز «مطالعات جدید معلولیت» می‌پردازد. در این نشست، من با نقطه‌نظرِ مطالعات معلولیت، مجموعه علوم اسلامی از جمله کلام، فلسفه، حدیث، فقه، عرفان، تصوف، رجال، تفسیر قرآن و تاریخ اسلام را از نظر می‌گذرانم. وقتی از زاویۀ مطالعات جدید معلولیت به علوم اسلامی نگاه کنیم، پاره‌ای از علوم اسلامی، همچون کلام و فلسفه و حدیث و فقه را نیازمند بازنگری جدی خواهیم دانست و هم‌زمان در پاره‌ای دیگر از علوم اسلامی همچون عرفان و تصوف و آیات قرآن کریم و رجال وتاریخ و سیره، امکان‌های نویدبخشی برای تولید «علوم اسلامی معلولیت‌نگر» بازخواهیم یافت.