این که بگوییم به حکم‌رانی نو نیاز داریم سخنی بدیهی است و تلاشی برای به کارگیری ادبیاتی تا هم با اصول‌گرایی سنتی زاویه داشته باشد هم با اصلاح طلبان و تحول‌خواهان و صد البته با براندازان. واقعا منظور محمدباقر از حکمرانی نو چیست؟ سه روش فرار سیاسیون را شاید بتوان وعده دادن، صحبت از یک نیاز و در نهایت بال بال زدن حول مسئله دانست که محمدباقر، روش دوم را در پیش گرفته است.

در سطحی کلان‌تر، احیای محافظه‌کاران، می‌تواند دوران نزدیک به دو دهه میدان‌داری نهاد‌های شبه‌نظامی و امنیتی در جناح راست را پایان دهد و رهبری سیاست در این جناح را به سیاستمداران بازگرداند. همان رویایی که ناطق‌نوری در سال ۱۳۸۴ داشت؛ اما از دل آن کابوسی، چون احمدی‌نژاد درآمد. اگر خواب کوتاه مهدی کروبی در آن بامداد تاریخ‌ساز سال ۱۳۸۴ صحنه انتخابات را دیگرگونه کرد؛ شاید پایان دوران خواب ناطق‌نوری در سال ۱۴۰۲، صحنه سیاست در ایران را تغییر دهد.

آقای قالیباف مدتی است که از ضرورت « حکمرانی نو » می‌گوید. وی اول بار در ۲۹ اسفند ۱۴۰۰ از «حکمرانی خوب» گفت و طی چند هفته اخیر نیز آن را تکرار کرد. او در آخرین مورد در ۱۱ دی بر لزوم «نوسازی نظام حکمرانی» و بر قرارگرفتن آن در دستور کار کشور بعد از بازگشت امنیت تأکید و اضافه کرد که «اکنون در حال ایجاد اجماع ... در این حوزه هستیم» و اینکه «اولویت با مسائل اقتصادی» است.

محمدحسن آصفری عضو هیئت رئیسه کمیسیون امور داخلی کشور و شورا‌ها در پاسخ به پرسشی درمورد بحث حجاب، مطرح کرد: «این امر جزو وظایف شورای عالی انقلاب فرهنگی است. باتوجه به اختیارات شورا و حضور سران قوا و کمیسیون‌های خاص مجلس، اگر قرار بر گرفتن تصمیمی در این خصوص باشد، باید توسط این شورا اتخاذ شود.» وی درباره اصلاحات ساختاری که پیشتر از زبان چند تن از نمایندگان مجلس، از جمله رئیس مجلس مطرح شده بود، می‌گوید که می‌خواهیم یک قانونی به نام "تجمعات و اعتراضات قانونمند" تصویب کنیم که موضوع و اصل این اعتراضات در حوزه اطلاع محور است تا اینکه مجوز محور باشد.