صفت زشت تملق و چاپلوسی از آفات رفتاری شدیدا آسیب زننده بوده که دارای ریشه های چندگانه فرهنگی و سیاسی و شخصیتی است. ضعف شخصیت فردی( تملق شونده و تملق گو) ، منفعت طلبی و خودخواهی جامعه ستیزانه ، ضعف ساخت ها و ساختارهای سیاسی و تمرکز بیش از اندازه قدرت، زمینه را برای توسعه و تقویت این صفت زشت ، فراهم می کند. انسان متملق نه تنها به خودش بلکه به طرف مقابل و از همه بدتر به یک جامعه با توجیه رفتار مثلا مودبانه و شایسته، خیانت می کند. در جامعه سالم، نظام های تربیتی، فرهنگی، سیاسی-مدیریتی ، بشدت با این پدیده برخورد نموده و سعی در اصلاح امور می کنند. اما در جوامع آسیب دیده و تحت فشار، نظام های فرهنگی و تربیتی ، کم توجه به این آسیب بوده و تلقی زرنگ بازی از آن دارند. نظامات مدیریتی- سیاسی هم ف این نقیصه و رذیله اخلاقی را تعبیر به همراهی و وفاداری می کنند. توضیحات و قلم شیوای سارا شاد با ذکر مثالی از دوره قاجار، به خوبی به این مهم پرداخته است.

کار مداح ،مدح کردن است. مدح کردن تنها توسط انسان معتقد صورت نپذیرفته و ممکن است توسط انسان های منافق هم اجرایی شود(با هدف نفوذ و ایجاد انحراف بواسطه سست کردن اراده ها). لذا صرف پرداختن به مدح و ثنا نمی تواند مورد توجه و تاکید قرار گرفته و توجه به سه موضوع علل و شیوه و حدود مدح ، بحث کنترل نفس انسانی و در نهایت واکنش فرد مورد مدح قرار گرفته به مدح های صورت پذیرفته ، اهمیت دارد.مدح و ثنا با تملق و چاپلوسی و تعارف و تظاهر با وجود ظاهر رفتاری یکسان، بشدت متفاوت بوده و تملق و چابلوسی ، از آسیب های فرهنگی- شخصیتی یک سازمان یا یک فرد محسوب می شود. بعد از دقت در سیره نبوی و علوی، امام خمینی و رهبر معظم انقلاب، نمونه های رفتاری و الگو های عملیاتی قابل استفاده جهت مدیریت در چنین موقعیت هایی را برای ما به یادگار گذاشته اند.