کریمی فیروزجائی یک عضو هیات رییسه مجلس شورای اسلامی ضمن تشریح روند بررسی کلیات لایحه برنامه هفتم توسعه در جلسه علنی فردا (سه شنبه) مجلس گفت که جلسات مجلس برای بررسی جزییات به صورت دو شیفته خواهد بود. این عضو هیات رییسه مجلس در ادامه گفت: در زمان بررسی لایحه برنامه، مجلس نطق ندارد و هیچ طرح یا لایحه‌ای جز طرح‌ها و لوایح سه فوریتی و نیز تحقیق و تفحص، استیضاح و رأی اعتماد در دستور قرار نمی‌گیرد.

استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا معتقد است: طی سه دهه بعد از جنگ، فاصله میان مردم و مسئولان به طور مرتب عمیق‌تر شده و اکنون باید زمینه‌های بازگشت به مردم فراهم شود. او گره اصلی اقتصاد ایران را نفوذ گروه رانتخواری می‌داند که با از بین بردن فرصت‌های برابر، تحت نام «خصوصی سازی»، اموال عمومی را به سهولت در جیب دوستان و رفقا کرده و با حاکمیت «سرمایه داری رفاقتی» در جامعه، نابرابری در ایران را رقم زده است. این تفکر ایجاد شده بعد از جنگ در حوزه اقتصاد، اکنون آنچنان ذی نفعان گسترده و متعددی دارد که تداوم وضع فعلی اقتصاد را، بیشتر در راستای تامین منافع خود می‌بیند و با سوق دادن جامعه به سمت بی سابقه‌ترین نابرابری ها، اقتصاد ایران را به ورطه فروپاشی کشانده است!

باید پذیرفت که با توجه به ضعف شدید نظارت و پاسخ طلبی در نظامات اداری، چیزی بنام قوت و ضعف برنامه محوری، معنا ندارد. دست کارکنی و درست کارتکنی و توجیه گر باشی، یکی است. برنامه هفتم به اعتقاد بسیاری از کارشناسان مملو از ضعف و سطحی نگری و نگاه غیر اولویت دار است. اما رئیس جمهور آن را برنامه‌ای مطلوب و خوب ارزیابی می‌کند و مسلم بدانید که مجلسی با مختصات توانمندی مجلس سیاسی یازدهم، آن را مصوب نموده و پنج سال دیگر بر این کشور آن می‌رود که نباید برود. اصلا واقع بینی و نگاه بینانسلی کیلویی چند؟ حال و اضطرار گذر از حال را بچسب. کارآمدی و تعامل و مدارا و تخصص گرایی و شایسته سالاری، کشک کیست، به محفل بچسب و رفاقت و مشتی بله قربان گوی علی الظاهر مطیع و پشت سر عموما منافق و چند چهره. رسالت تمدنی و تعالی گرایی، پشم چیست، به تعریف و تمجید و غلو و تعارف و تقلیل گرایی بچسب و مابقی خودش حل می‌شود یا فراموش می‌گردد. پناه بر خدا از قدرت نداشته و نیت احیاگری در خودمان. کاش می‌توانسیم و قدرت آن را داشتیم که ذره‌ای، اصلاح گری می‌کردیم.

یک اقتصاددان با اشاره به تدوین برنامه هفتم توسعه می‌گوید: در حیطه برنامه نویسی همواره یک نگاه آرمانی نسبت به بند‌ها و یا بخش‌ها و فصول برنامه وجود داشته که اتفاقا خیلی انطباقی با محیط واقعی اقتصاد ایران ندارد و در ادامه نیز این آرمان‌ها اجرا نمی‌شود، یعنی در بهترین حالت شاید بتوان گفت کمتر از نیمی از این برنامه‌ها امکان اجرا دارند. اگر به گزارش‌های موجود سازمان‌های ذیربط همچون دیوان محاسبات درباره میزان تحقق برنامه‌های توسعه نیز نگاه کنید، می‌بینید که کمتر از ۴۰ درصد هم اجرا نشده است.