فاصله گرفتن از دشمنان دین و تبرّی از آن‌ها، یکی از آموزه‌های تأکید شده در دین مبین اسلام است که به خصوص در نزد شیعیان، ارزش و جایگاهی ویژه دارد. در مکتب تشیع، تبرِّی از دشمنان دین در کنار تولی با دوستان دین در کنار تولّی با دوستان خدا، از ارکان دین و از نشانه‌های ایمان واقعی به حساب می‌آید. همین خصوصیت باعث شده که شیعیان در هر زمان و هر موقعیتی، روحیه ظلم‌ستیزی و طاغوت‌گریزی داشته باشند. با این همه، متأسفانه عده‌ای از شیعیان با تفسیری خاص از تبرّی، نه تنها آن را به محدوده گفتار منحصر ساخته اند، بلکه آن را معادل دشنام و لعن و توهین به مقدسات اهل‌سنت قرار داده‌اند. جالب اینجاست که این عده حاضر نیستند از طاغوت‌های جهانی عصر کنونی، همچون صهیونیست بین الملل، حتی در گفتار نیز اعلام برائت کنند و این امر را رفتاری سیاسی و غیر دینی می‌دانند. گسترش این‌گونه نگاه‌ها به تبرّی باعث شده تا این واژه در فرهنگ عامه امروز با واژگانی همچون فحش، لعن، توهین و... برابری کند و شخص تبرّی کننده نیز فردی فحاش و گزافه‌گو شناخته شود. کتاب لعن‌های نامقدس: تبیین قوانین و محدودیت تبری، نوشته مهدی مسائلی در سال ۱۳۹۳ بوده و از طریق انتشارات آرما منتشر شده است. نویسنده در این کتاب ابتدا به تبیین معنای تبری پرداخته و ابعاد گوناگون قلبی، گفتاری و رفتاری آن را تشریح می‌کند؛ و پس از آن که تصوری صحیح از آموزه مهم تبری ارائه کرد، به بحث مهم قوانین و محدودیت‌های تبری می‌پردازد.

خبر می‌رسد که به دلیل عملیات عمرانی چاه عریضه مسجد جمکران موقتاً بسته شده است. نکته قابل توجه این است که این همه سال متاسفانه با رواج برخی بدعت‌های دینی توسط بعضی از افراد (حتی دارای عدم نیت سو) مردم را برای برآورده شدن حاجات تشویق نمودند که نامه‌های خود را در چاه بیاندازید، ولی حال بیان می‌شود که چاه قبلی هیچ قداستی نداشته است؟ دومین نکته قابل توجه را می‌توان اینگونه بیان داشت که هیچگاه علما و مراجع تقلید به قداست مسجد جمکران با نگاه غلو آمیز ترویج شده توسط بعضی از افراد، اعتقاد نداشتند. روزنامه کیهان نیز در یکی از مقالات خود ادعا کرد که قداست مسجد جمکران مانند مسجد الحرام و مسجد النبی است. سپس، صدا و سیما هر ساله مردم را به سمت این مسجد هدایت می‌نمود و مراسم آن را پخش می‌کرد. این ترویج غلو گونه به حدی رسید که آیت‌الله العظمی سیستانی از این رفتار انتقاد کرد و پرسید چرا دولت ایران به ترویج این باور‌های غیرعقلانی می‌پردازد. پس از این اظهار نظر بود که اندکی از ترویج مسجد کاسته شد و روند عقلانی در توسعه مفاهیم دینی و دوری از بدعت و غلو، در پیش گرفته شد.