دکتر حمید خسروی متخصص علوم و صنایع غذایی در گفتگو با رسانه بیان می‌دارد که در ایران و برخی کشورها، درجه‌بندی مرغ‌های بسته‌بندی‌شده با درجاتی مانند+A، A و B، براساس معیار‌هایی از جمله سطح تکنولوژی کشتار، روش‌های سرد کردن و رعایت استاندارد‌های بهداشتی تعیین می‌شوند. این درجه‌بندی‌ها به مصرف‌کنندگان کمک می‌کند تا محصولات باکیفیت و ایمن را با آگاهی بیشتری انتخاب کنند و از استاندارد‌های لازم اطمینان یابند. در ایران، مرغ‌ها با درجه بندی متفاوت عموما دارای رنگ بسته بندی گوناگون هستند. مثلا مرغ سبز عموما در بسته بندی سبز قرار می‌گرفت. پلاستیک رنگ سبز به معنای مرغ A+، رنگ آبی مربوط به مرغ درجه A و نارنجی نشانگر مرغ درجه B است به این ترتیب مرغ A و A+ درجه یک و B درجه دو است. همچنین مرغ درجه یک وزن کمتری نسبت به مرغ‌های نارنجی (حداکثر ۲۲۰۰ گرم) دارد. مرغ A+ حداکثر وزنی که می‌تواند داشته باشد ۱۳۰۰ تا ۲۰۰۰ گرم است و مطمئنا کیفیت بالاتری دارد. پس روی مرغ سبز، آزمایش‌های بیشتری شده و از لحاظ روش کشتار، تخلیه احشا درونی شکم همچنین از لحاظ کیفیت گوشت از دیگر مرغ‌ها بهتر است، اما مرغ آبی هم کیفیت خوبی دارد؛ مرغ نارنجی نیز که درجه دو است، به دلیل وجود امعاء و احشاء در شکم مرغ فسادپذیری بیشتر و ماندگاری کمتری دارد. با این حال آنچه به نام مرغ بدون آنتی بیوتیک دیگر عرضه نمی‌شود و همه مرغ‌ها برای حفظ سلامت گوشت نوع و میزان مشخصی از آنتی بیوتیک مخصوص خود را دریافت می‌کنند که با زمان کشتار فاصله کافی دارد.

مدیر کل دفتر نظارت بر بهداشت عمومی سازمان دامپزشکی گفت:مرغ بدون مصرف آنتی بیوتیک(سبز) با مجوز این سازمان تولید می‌شود و درحال حاضر شاهد افزایش پرورش آن در کشور هستیم.