برخی از منتقدین معتقدند که حریم دانشگاه به بهانه های مختلف دچار آلودگی سیاسی- امنیتی شده و این درهم آمیزش با ساحت علم، نتیجه ای جز وانهادن دیدگاه های تقابلی در علم و کنار نهادن پارادایم ها و واگشت به آموزش مدرسه ای ، ندارد. بررسی اشتراکات همین فهرست کوتاه از اساتید اخراجی نشان می‌دهد، اغلب این اساتید اخراجی اگر متولد سال‌های نزدیک به انقلاب نباشند، دست‌کم سال‌های کودکی‌شان را در سال‌های دهه شصت گذرانده‌اند. اغلب اساتید رشته‌های علوم انسانی بوده‌اند و بیشترشان فعالیت سیاسی یا حزبی خاصی نداشته و عموما حامی دانشجویان و خواستار فشار کمتر به دانشجویان بوده‌اند.

علی ربیعی در اعتماد نسبت به پیامد‌های سنگین اخراج اساتید از دانشگاه‌ها واکنش نشان داد. ربیعی نوشت: پیش از این، در تحلیلی از یک فرد تصمیم‌ساز شنیدم که برخی اساتید دانشگاه و معلمان ناهماهنگ در آموزش و پرورش، عامل اصلی ناآرامی‌های اخیر هستند. در ابتدا با خود اندیشیدم که این امر، شاید یک تحلیل فردی باشد، اما شواهد نشان می‌دهد که این شیوه تفکر به تحلیل و دیدگاه غالب تصمیم‌گیران تبدیل شده است. براساس چنین تحلیلی، آموزه‌های فراگرفته شده دانشجویان از دانشگاه‌ها، سبب بروز حالت‌های اعتراضی شده که منجر به حضور در خیابان‌ها و شکل‌گیری کنش‌های اعتراضی شده است.