آموزش و پرورش موثر و تمدن ساز، برعکس رسالت ظاهری تعلیم محور خود، باید بشکل همزمان بر دو بعد تعلیم و تربیت (آموزش و پرورش)، تاکید داشته باشد. بخش پرورشی در وزارت آموزش و پرورش در اصطلاح به امور تربیتی مشهور است. حوزه ای که حداکثر کارکرد آن را در اردوی تفریحی و برگزاری مسابقات کتابخانی و تشکیل گروه سرود و نمایش مناسبتی، باید جستجو کرد. حتی برخی از کارشناسان پا را فراتر گذاشته و معتقدند که وزارت آموزش و پرورش ، فاقد توانمندی، نیروی صلاحیددار، محتوا و ساختار مناسب برای اجرای رسالت تربیتی خود است. انتقاداتی که حتی زمزمه انحلال امور تربیتی را در آموزش و پرورش ، سبب شده است. کتر محمدرضا سنگری در این باره معتقد است که انحلال امورتربیتی،فرش قرمز زیرپای۲۰۳۰ است. سوال اینجاست که با این پارادوکس بودن بشکلی ناکارامد و نبودن منجر به قطع بال دوم ، چه باید کرد؟ نه می توان ضرورت وجودی رسالت تربیتی آموزش و پرورش را نادیده گرفت و نه می توان ، در برابر این حجم ناکارآمدی های منجر به بدعملکردی و تخریب ، سکوت نمود.

معاون سابق آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش معتقد است: سیاست‌های غلط جداسازی در نظام آموزشی، اعتماد به نفس دانش آموزان مدارس دولتی و گاهی اوقات حتی معلمان این مدارس را از بین برده است و در واقع باورهای آن‌ها را نسبت به یادگیری مخدوش کرده است.

محسن حاجی میرزایی وزیر اسبق آموزش و پرورش مدعی است که بزرگترین فرصت سوزی جامعه ما در تعلیم و تربیت اتفاق افتاده است چراکه ما از ظرفیت این نهاد به درستی استفاده نکرده‌ایم. آینده جوامع به وسیله آموزش و پرورش کشورها ساخته می‌شود و ایجاد شایستگی‌هایی در جامعه برای مواجهه موثر و فعال با آینده، محصول آموزش و پرورش پویا و فعال است و .... . ضمن پذیرش بی کم و کاست فرمایشات ایشان ، باید پرسید که دوره خود شما چطور بود؟ پایگاه تحلیلی خبری شعار سال ، کم به شما هشدار مشفقانه داد؟ چقدر با انتصاب شما مخالفت نموده و می گفتیم که صلاحیت تجربی لازم را ندارید؟ چه کسی شنید؟ خودتان حتی ما را بعنوان نیروی مزاحم می دیدید؟ یادتان هست؟!