بازار کار ایران با چالش‌های ساختاری متعددی روبه‌رو است که بیکاری جوانان و به‌ویژه زنان تحصیل‌کرده، از مهم‌ترین نمودهای آن است. عدم تطابق میان محتوای آموزشی دانشگاه‌ها و نیازهای واقعی بازار، عامل اصلی بروز این بحران است. دانشگاه‌ها همچنان بر مبانی تئوری و آکادمیک تأکید دارند، در حالی که صنعت و بازار کار به مهارت‌های عملی و تخصص‌های فنی نیازمندند. این شکاف، فارغ‌التحصیلان را به سمت مشاغل غیرمرتبط یا کم‌درآمد سوق می‌دهد و از توان بالقوه نیروی انسانی کشور برای رشد اقتصادی استفاده نمی‌شود. در نگاهی دیگر می توان بازار را متمایل به کنشگری سنتی و دلالی و غیرنیازمند به تفکر و تخصص در مقابل دانشگاهی تحولخواه و ایده ال اندیش ، تصور نمود.