مهمتر از دشمن خارجی ما، سروکار داشتن با مدیران غیرمتخصص داخلی است. یادمان نمی‌رود که در دولت سیزدهم درباره حقابه سیستان فریاد می‌زدیم و معاون سیاسی وزیر کشور (میراحمدی) مردم و رسانه‌ها را محکوم به تشویش و ایجاد بحران می‌کردند؟ تا کی باید به اسم تعهد، سرتخصص و کاردانی را بریده و درمانده از تخصص و تعهد باشیم، خدا می‌داند؟ ورای مباحث حاشیه‌ای، کشور در بحث آب‌های مرزی، حق آبه رودخانه‌های برون مرزی وارد شده به کشور، دچار چالش بوده و تداوم کم توجهی‌ها، می‌تواند این چالش‌ها را تبدیل به بحران کند. از سال‌های دور، افغانستان ادعای معامله آب با نفت را داشت. بجای پیگیری حقوقی مسئله در مجامع بین المللی و اخذ احکام فراملی و همچنین بجای تقویت حوزه دیپلماسی رسمی، خودمان را دلخوش به رایزنی‌های مثلا دوستانه جماعتی، سرخوش از مدیران داخلی کردیم و بحران را برای کوتاه مدت حل نموده و برای میان و بلند مدت، تبدیل به فاجعه کرده ایم. ۲.۵ مترمکعب آب ذخیره شده پشت ۴سد ساخته شده در افغانستان تشنگی ایران را تشدید کرده و علاوه بر ایجاد چالش آبی برای ساکنان استان‌های سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی و خراسان شمالی، تهدید جدی برای کاهش تنوع زیستی ایران به شمار می‌رود. چه کسی از امثال میراحمدی‌ها در امروزه روز حساب و کتاب می‌خواهد؟