طرح حملات اسرائيل به ایران («طلوع شیران») در ابتدا بر سه پایه پدافند، ترور دانشمندان هسته‌ای و ترور مقامات ارشد نظامی ایران استوار بود. این طرح در قالب سه عملیات متداخل و هم افزا بنام های «نارنیا»، « ایستاده در تهران » و «عروسی خونین» ، دنباله گیری شد. سوال اینجاست که اسرائیل چگونه موفق شد تا این سطح از عملیات های سه گانه خود را اجرایی کند و نقاط ضعف یا حلقه های آسیب پذیر جمهوری اسلامی ایران در این رخداد نظامی- امنیتی چه بوده اند؟ مواردی نظیر، تاکید زیاده از حد بر الگوی جنگی جنگ هشت ساله با عراق و غفلت از تغییرات ، تاکید نسبتا خوب بر توسعه موشکی و چرخه اتمی کشور و کم توجهی به توسعه دفاع هوایی و نیروی هوایی ، کم توجهی به پایش درون سازمانی نظامات امنیتی-اطلاعاتی کشور و عادی شدن تصور نفوذ و جاسوسی در کشور ، همجوشی بالای نظامات اداری و مدیریتی کشور با وضع موجود و عدم مشارکت دهی به نیروهای حرفه ای و متخصصین بیرون از دولت ، عدم تاکید بر احیا و تقویت نظامات تصمیم گیری و تاکید بر سلیقه گرایی و نظرات فردپایه تجربی ، چطور باعث تشدید ضربه پذیری جمهوری اسلامی ایران در جنگ 12 روزه شد؟