چینی‌ها صرفا با دو عروسک لبوبو و نژا۲، چیزی را خلق کرده‌اند که تاکنون به اندازه ۸.۶ برابر مجموع بودجه اعتبارات فرهنگ و هنر در دو سال اخیر فروش داشته است. آیا جای ندارد که از خودمان بپرسیم هزینه تبلیغاتی صرف شده برای دارا و سارا چه شد؟ آیا زمان آن نرسیده که درخصوص عملکرد مدیران فرهنگی کشور، مطالبه گری صورت گیرد؟ سونامی پیامد هشدارهای شنیده نشده درخصوص مخاطرات عملکردی مدیران سهمیه ای و مدیریت سیاسی- سفارشی در حال وارد شدن است،آیا هنوز وقت آن نرسیده که برای منافع ملی، ضرورت حفظ انقلاب و کشورمان ، تحکیم پایه های تمدنی مان، روش ها و رویه های اشتباه گذشته را کنار بگذاریم و شایسته گزینی مدیریتی خصوصا در حوزه فرهنگ را با تاکید بیشتری دنباله گیری کنیم؟در روز‌های پس از جنگ دوازده روزه و در شرایطی که تقریباً زندگی به شرایط عادی درآمده بود، دو کالای ترند، فضای اینستاگرام ایران را در برگرفت. اولی ماچا و دومی لبوبو. ماچا یک نوشیدنی بدمزه و لبوبو یک عروسک زشت بود. در میان عروسک‌فروشی‌های تهران گشتیم تا بپرسیم‌ علت خرید این عروسک چیست. با یک کلمه نسل زدی مواجه شدیم: «لبوبو کیوته!» ماجرا درباره نژا۲ هم دقیقاً همین است. چه کاراکتر اصلی نژا۲ و چه لبوبو در قیاسِ در برابر پرنسس دیزنی و عروسک باربی هیچ‌کدام از معیار‌های زیبایی را ندارد. چینی‌ها به جای آنکه عروسکی زیبا تولید کنند از کیوت بودن و بامزه بودن استفاده کردند. کاراکتر‌های اصلی هر دو محصول چینی، دهن‌هایی گشاد، چشم‌هایی درشت، و صورتی خندان دارند که دندان‌های کج و کوله‌شان معلوم است اما وجود همین مسئله «کیوت بودگی» باعث شده مخاطبان بسیاری در جهان مجذوب این عروسک‌ها بشوند.