در دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰، فولاد در زمره بزرگ‌ترین اقلام وارداتی کشور قرار داشت. اما افزایش ظرفیت تولید از ۱۵ به ۳۰ میلیون تن از سال ۱۳۹۰ به بعد، نه‌تنها کشور ما را از واردات این محصول حیاتی بی‌نیاز کرد، بلکه ایران را به یکی از ۱۰ صادرکننده بزرگ فولاد جهان تبدیل ساخت. تحولی بزرگ، که تراز تجاری کشور را ۱۵ میلیارد دلار بهبود بخشیده است. اما این توضیحات تنها یک روی داستان تولید فولاد بوده و روی دوم آن ، هزینه ها و تخریب های صورت گرفته توسط این صنعت است. موضوعی که با نوعی رویکرد تطبیقی می توان بشکل مطلوبتری بدان پرداخت.از میزان مصرف آب و اشتغال گرفته تا تولید آلاینده ها و هزینه های تولید. با توجه به فعال شدن اسنپ بک و تشدید تجریم ها، بنظر می رسد که صنعت فولاد ایران بنوعی گرایش به تامین بازار داخلی و کشورهای همسایه دارای مرز زمینی ، پیدا کند.اتحادیه اروپا رسماً تحریم‌ها علیه ایران را بازگردانده و محدودیت‌های سختگیرانه‌ای را بر تجارت فولاد و دیگر فلزات وضع کرده است. این تصمیم در روزنامه رسمی اتحادیه اروپا منتشر شده و از ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵ به اجرا درآمده است.اقدامات جدید شامل ممنوعیت کامل فروش، تأمین، انتقال یا صادرات گرافیت، همچنین فلزات خام و محصولات نیمه‌ساخته، به ویژه آلومینیوم و محصولات فولادی، به شرکت‌های ایرانی یا برای استفاده در ایران است. واردات این مواد از ایران به اتحادیه اروپا نیز ممنوع شده است.همزمان، این مقررات یک دوره انتقالی را پیش‌بینی می‌کند: قراردادهایی که قبل از ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵ امضا شده‌اند ممکن است اجرا شوند، اما فقط تا ۱ ژانویه ۲۰۲۶. پس از این تاریخ، تمامی تحویل‌ها متوقف خواهد شد.