بیش از ۷۴ درصد نیاز وارداتی ایران در سال۱۴۰۳ از مبدأ سه کشور امارات، چین و ترکیه تامین شده است. با توجه به اینکه عمده واردات کشور شامل دو گروه کالایی «مواد اولیه تولید» و «کالاهای اساسی» است، وابستگی به ۳ کشور می‌تواند تهدیدی بالقوه برای تداوم تولید و همچنین تامین امنیت غذایی شهروندان باشد. همچنین روند موجود، قدرت چانه‌زنی بازرگانان ایرانی را در بازارهای جهانی کاهش می‌دهد؛ در نتیجه کالاهای خارجی با قیمت بالاتری وارد کشور می‌شوند و هزینه آن به مصرف‌کننده نهایی تحمیل می‌شود.