چند سالی است که برخی از مناسک و مناسبت های سیاسی کشور( نظیر راهپیمایی روز جهانی قدس، 22 بهمن ، روز دانش اموز و .... ) آلوده به عروسک ها و پاره نویسی های ابتذال گونه شده است. برخی از سیاسیون و مدیران ما بجای تقویت تدبیر در مقابله با دشمن خارجی، سر از وادی توهم- تخلیل و ابتذال و تخریب در می آورند ( بعنوان نمونه اخرین صحبت های سردار نقدی درخصوص حضور مقامات آمریکایی در فرودگاه امام ، صحبت های محسن رضایی در چند روز اخیر و ...). باید پرسید که واقعا علل وجود نگاه ابتذال گونه و تخیلی-توهمی نسبت به دشمن خارجی چیست؟آیا پای ضعف اخلاقی در میان است یا ترس و نادانی و غفلت ؟ آیا قصد داریم به شهروندان کف اجتماع بگوییم که آنها هیچ چیزی نیستند و ارتقا همگرایی ها را سبب شویم؟بنظر می رسد در هر شرایطی و به هر دلیلی که از این الگوهای رفتاری-گفتاری استفاده شود، می تواند تعبیری بر عوام گرایی باشد.