شعارسال: متاسفانه چند سالی است که دانسته یا ندانسته، دچار عوام گرایی شدید در سطوح مدیریتی و سیاسی شده‌ایم. مدیران اجرایی ما انجام وظایف قانونی خود را دستاورد می‌پندارند و با افتخار بر مردم منت گذاشته و ذکر عملکرد می‌کنند. در مراسم و مناسک سیاسی کشورمان (نظیر راهپیمایی روز جهانی قدس، ۲۲ بهمن، روز دانش اموز و.) شاهد حمل انواع عروسک‌ها و پارچه نوشته‌های مسخره از دشمنان فرضی و واقعی خودمان هستیم. در تخیلات خودمان ان‌ها را به دار می‌زنیم و دادگاه برگزار می‌کنیم و آنها را به لودگی فرضی وا می‌داریم.‌ای کاش کار به همین جا ختم می‌شد. به کرات شاهدیم که برخی از سیاسیون ما از تخیلات و توهماتی حرف می‌زنند که حتی در صورت واقعی بودن، نباید بر زبان جاری شود. اخیرا محسن رضایی درباره صف کشیدن مقامات آمریکایی در فرودگاه امام برای نوبت گرفتن منجر به دیدار با رئیس جمهور و مقامات کشورمان صحبت‌های داشته است.

سردار نقدی از فروش بلیط بیت المقدس، تصویر خیالی از ‎ترامپ در فرودگاه امام و ... می‌گوید. موضوعی که با موضع گیری انتقادی فلاحت پیشه رئیس سابق کمیسیون امنیت ملی مجلس مواجه شد.

با بوجود آمدن هر مشکل اقتصادی-اجتماعی، زیست محیطی یا. برای کشور، صداسیما بوق در کرنا می‌کند و وضعیت بد و اسفناک فلان کشور توسعه یافته را برای عادی بودن جریان، به خورد اجتماع می‌دهد؟ موضوعی که سبب رویگردانی شدید اجتماعی از این رسانه پرخرج شده و اقب زشت میلی را به انتهای اسم آن اضافه نموده است. واقعا قصدمان چیست؟ ایا عادی سازی جریان و موضوع را دنباله گیری می‌کنیم؟ آیا عوام پروری می‌کنیم؟ آیا قصد تقویت وحدت و همگرایی و ممانعت از تضعیف شدگی سرمایه اجتماعی را داریم؟ آیا تصور می‌کنیم با جماعت احمق‌ها طرف هستیم و .... هرچه که باشد، تداوم این روش‌های زشت به صلاح نبوده و تضعیف مسلم جایگاه هویتی و شخصیتی خودمان را در بر دارد.

در نگاهی کلی‌تر باید پرسید که واقعا علل وجود نگاه ابتذال گونه و تخیلی-توهمی نسبت به دشمن خارجی چیست؟ آیا پای ضعف اخلاقی در میان است یا ترس و نادانی و غفلت؟ آیا قصد داریم به شهروندان کف اجتماع بگوییم که آنها هیچ چیزی نیستند و ارتقا همگرایی‌ها را سبب شویم؟ بنظر می‌رسد در هر شرایطی و به هر دلیلی که از این الگو‌های رفتاری-گفتاری استفاده شود، می‌تواند تعبیری بر عوام گرایی باشد.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال