دو مکانیزم شناخته شده تصویب قوانین از طریق مجلس، تقدیم لوایح توسط دولت به مجلس و یا ارایه طرح توسط نمایندگان مجلس برای تصویب است. بارها شاهد بوده ایم که لوایح تسلیمی توسط دولت به مجلس با انواع اضافات همراه شده به گونه ای که بنوعی ماهیت خود را از دست داده و تبدیل به طرح شده اند( نظیر لایحه منع خشونت علیه زنان). سوال اینجاست که از منظر حقوقی و قانونگذاری و حتی از منظر روابط فی مابین قوا، چطور می توان جلوی این آسیب در روند قانونگذاری را گرفت. سکینه پاد دستیار رئیس جمهور درخصوص لایجه حجاب دقیقا به همین چالش در دولت رئیسی اشاره دارد. افکار عمومی می پرسند که ایا در روند تصویب لایحه بودجه سالیانه و لایحه برنامه پنج ساله هم با همین میزان سلیقه گرایی و تغییر مواجه هستیم؟ آیا طبیعی نیست که تداوم این روند می تواند منجر به ایجاد گلوگاه هایی( خدای ناکرده) با هدف ایجاد فساد و باج گیری مستقیم و غیرمستقیم توسط نمایندگان محترم مجلس شود؟