پیش از انقلاب ۲۱ فرودگاه داشتیم، اما پس از انقلاب و به‌ویژه بعد از جنگ، بیش از ۳۳ فرودگاه، آن هم عموما براساس پیش‌فرض‌های نادرست احداث شده‌اند. بی‌توجهی به جغرافیای حمل‌ونقل، منشأ بسیاری از تصمیمات نادرست در این زمینه بوده است. انجام ۸۰ درصد پرواز‌ها در کمتر از ۱۰ فرودگاه خودش شاخصی برای عدم‌توازن توسعه است. چرا در شرایطی که افزایش ظرفیت را در بسیاری از فرودگاه‌ها به‌جای ایجاد باند اضافه با استفاده از یک رادار تقرب یا توسعه خدمات ناوبری هوایی می‌توان انجام داد، تاکید بر فرودگاه سازی یا گسترش باند شده است؟ فرض نادرست دیگری که وجود دارد، این است که فرودگاه‌های تجاری را زیرساختی ضروری برای مدیریت بحران‌های ناشی از حوادث طبیعی می‌دانند. بدیهی است در شرایط بحران باید از هر امکانی برای مدیریت آن بهره جست، اما اساسا فرودگاه‌ها زیرساخت مناسبی برای این منظور نیستند و اغلب خود در چنین شرایطی در معرض مخاطرات جدی قرار دارند. مدل بازرگانی ایرلاین‌ها، تعیین‌کننده نوع ناوگان مورداستفاده است و تهیه مدل بازرگانی فقط برمبنای وجود فرودگاه نیست، بلکه تقاضا، تعرفه‌ها، زیرساخت‌های قانونی، وضعیت GDP آن منطقه و جغرافیای حمل‌ونقل... نیز در این مدل مطرح است. امروز هیچ‌کدام از فرودگاه‌های ما اقتصادی نیستند و اگر از منابع پرواز‌های عبوری و خدمات ناوبری هوایی برای نگهداری و توسعه فرودگاه‌ها بهره نمی‌بردیم، واقعا با مشکل جدی مواجه می‌شدیم.

تاکید بر منابع ناپایدار در شهرداری ها و برخی از نهادهای دیگر، تبدیل به معضل ایجاد عدم توازن در توسعه شهری و تخریب های جبران ناپذیر محیط زیستی شده است.

عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد با اشاره به توسعه نامتوازن شهر مشهد، وجود حاکمیت چندگانه را دلیل اصلی آن عنوان کرد و گفت: مشهد مزید بر دیگر مشکلات مدیریتی که سایر شهرها با آن روبه‌رو هستند با یک حاکمیت چندگانه نیز مواجه است و علاوه بر دستگاه‌های دولتی حداقل یک دولت نیرومند دیگر نیز در آن وجود دارد.