ماجرای انتخاب وزرا در این دوره هم مجدد برایم این خاطره های تلخ را زنده کرد. از خودم پرسیدم که واقعا دلیل این اشتیاق چیست؟ بهترین روش آن را درون بینی یافتم. چون هر چیز بدی که در دیگران می بینم در من هم هست. بنابراین صادقانه از خودم پرسیدم چرا اینگونه برای مقام و مسوولیت بال بال می زنم. به پنج دلیل رسیدم: شهوت قدرت، کسب شهرت، دستیابی به ثروت ، شوق خدمت، خودشکوفایی. فرض کنیم که دست کم به این ۵ دلیل من و امثال من هجوم می آوریم به سوی مسوولیت از شهوت قدرت گرفته تا شوق خدمت. با دو دلیل آخر کاری ندارم. اما با سه تای اول چه می توان کرد؟ یادمان باشد که دولت اگر مگس ها را از خود نراند، کار به مگس ختم نمی شود، خرمگس ها نیز ظهور خواهند کرد .

چینش دولت‌ها می‌تواند با چند رویکرد جناحی و حزبی، شایسته سالار اجرایی در کنار ناظران سیاسی بالا دستی، دولت وفاق ملی و فرا جناحی، دولت خبرگان و نخبگان و ..، دنباله گیری شود. دولت‌های ۱۳ گانه پس از انقلاب به طور کلی با ۲ رویکرد روی کار آمده‌اند. رویکرد نخست اینکه منتخب ملت بر آمده از یک جناح و حزب خاص بوده و دولت خود را نیز بر مبنای راهبرد‌ها و رویکرد‌های همان جناح خاص تشکیل داده و تبعا کارگزاران خود را نیز از همان مشی و تفکر انتخاب کرده است. رویکرد دیگر نیز تشکیل دولت فراجناحی، وحدت ملی و از این قسم مفاهیم بوده است که منتخب ملت بر پایه توانایی‌های افراد؛ نه نگرش سیاسی آن‌ها به گزینش و چینش کابینه و کارگزاران خود مشغول شده است. خاتمی کارگزاران خود را از چهره‌های کاردان و توانای اصلاح‌طلب انتخاب کرد و عملکرد ۸ ساله این دولت در رشد اقتصادی ۸ درصد و رشد صنعتی ۱۱ درصد و... نشان داد که دولت بر آمده از یک جریان هم می‌تواند موفق باشد. اما در طرف مقابل دولت احمدی‌نژاد هم بود که با درآمد افسانه‌ای ارزی و بالاترین سرانه فروش نفت تاریخ کشور نتوانست عملکرد موفقی داشته باشد و در نهایت با رشد منفی ۶ درصد اقتصادی دولت را تحویل داد. هر چند که دولت‌هایی مثل دولت سازندگی به ویژه دولت نخست مرحوم آیت‌ا... هاشمی رویکرد دوم را پیش گرفت و تلاش داشت در جایگاه دولتی فراجناحی عمل کند و افراد توانا از جناح‌های مختلف را به کار گیرد. رویکردی که حسن روحانی نیز بیشتر در دولت اول خود به کار بست. حال اینکه امروز مسعود پزشکیان به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب نیز درصدد است تا همین رویه را پیش بگیرد و دولت وحدت و وفاق ملی شکل دهد.

مجاهدین شنبه همان‌هايي هستند که تا پيش از برگزاري انتخابات به تمامي يا حداقل به ستادهاي نامزدهايي که بيشترين بخت پيروزي را دارند رفت و آمد مي‌کنند و برايشان جناح سياسي به هيچ عنوان اهميتي ندارد بلکه پيروزي فرد در انتخابات براي آنها مهم است. خود را با حضور در ستادهاي انتخاباتي اين افراد نشان مي‌دهند و بدون اينکه به نامزدها بگويند که چه کارهايي انجام می دهند به ستادهاي رقيب هم مي‌روند و در انجا نيز زنبيل مي‌گذارند و چاي مي‌خورند. نظرات شگفت انگيز مي‌دهند و خود را براي حضور در دولت آينده که ممکن است هرکدام از اين نامزدها پيروز ميدان شوند، پرزنت(کانديدا) مي‌کنند. ماجرا به همین جا هم ختم نمی شود. مجاهدین شنبه ، در ده سال اخیر ، باندی هم شده اند و هر بخش از انها در یکس تاد فعالیت می کند. لازم به توضیح است ، وقتی مجاهدین شنبه فرصت فعالیت پیدا می کنند که سلسله مراتب ها رعایت نشود و شایسته سالاری جایی نداشته باشد. مجاهدین شنبه وقتی قدرت می گیرند که رویکرد پوپولیستی بوده و تئوری غارت بجای خدمت ، بر مدیران قوه مجریه حاکم باشد. سوال اینجاست که آیا دولت چهاردهم با وظیفه مقابله با ناترازی ها می تواند پذیرای مجاهدین شنبه باشد؟

کامبیز مهدی زاده، فعال رسانه‌ای در توییتی به انتقاد از سهم خوهان دولت پزشکیان پرداخت.

از یک سو رئیس دولت برای رقبای اصولگرای خود در رقابت انتخاباتی حکم می‌زند و از سویی دیگر سهم‌خواهی نمایندگان مجلس و فعالان جناح راست زمان انتخاب کابینه با نقد تند برخی از اصولگرایان مواجه می‌شود.

محسن کوهکن با انتقاد از انتصابات در دولت گفت: انتصابات در سازمان حمایتی نباید سیاسی و باندی باشد که سمی مهلک است، زیرا بخش قابل توجهی از بودجه سازمان های حمایتی از کمک های مردمی تأمین می شود و مردم اگر ببینند یک سازمان حمایتی سیاسی شده دیگر به آن سازمان کمک نمی کنند.

عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با بیان اینکه برخی نماینده ها وکیل الدوله هستند، گفت: وکیل الدوله ها بجای انجام وظایف نمایندگی خود، به دنبال گرفتن امتیاز از وزرا هستند.