گویا جمهوری اسلامی ایران و مدیریت دولتی آن شده است تیول بعضی مدیران دولتی و جریانات سیاسی و امنیتی. با هر سلیقه ای که بخواهند عمل می کنند و وعده می دهند و شعاردرمانی می کنند و در خصوص ارزش های بنیادین حرف می زنند و غیره، اما در عمل تعهد موثری به اصلاح امور و پاسخگویی وجود ندارد. افرادی که متاسفانه بخش قابل توجهی از آنها از صلاحیت و اهلیت مدیریتی نیز برخوردار نبوده و گویا با نوعی مکانیزم جادویی، منتصب می شوند. بسرعت طلوع می کنند و به سرعت هم غروب شان فرا می رسد. نتیجه این نوع برخورد در میان و کوتاه مدت، تامین منافع فردی و گروهی است و در طولانی مدت ، تضعیف نظام و انقلاب و حتی ضربه زدن به عمود خیمه انقلاب یا همان ولایت فقیه . ما هیچ، ما نگاه، اگر دلتان بحال نظام و انقلاب می سوزد، به انتصابات، برنامه محوری و فسادستیزی واکنش نشان دهید. به صحبت های دکتر پرویز امینی ( جامعه شناس اصولگرا) در این خصوص توجه کنید و بفرمائید دولت سیزدهم چه جوابی به سوالات ایشان دارد. معنا ندارد که هر دولتی که آمد، کل نکبت ها را به حساب دولت قبلی بگذارد و با ایجاد نوعی مجموعه مشروط فرار به جلو کرده و رفع مسئولیت نماید.اگر نمی دانستید وضعیت و اوضاع را ، اشتباه کردید که در صحنه حاضر شدید. تا کی باید اجازه داد که دین و دنیای مردم بازیچه نامدیریتی ها و عدم صلاحیت ها و سیاسی بازی ها قرار گیرد؟

درباره ناکامی سیاستگذاری در ایران، علل و دلایل مختلفی می‌توان گفت که یکی از اساسی‌ترین آن‌ها خلا تئوریک است. ما از یک خلا بسیار مهم در حکمرانی رنج می‌بریم و آن هم نبود تئوری است. اگر در حکمرانی تئوری نداشته باشیم، با شرایط ابهام و عمل زدکی در سازماندهی درامر حکمرانی مواجه خواهیم بود که در عمل به تعارض، تناقض، اتلاف انواع سرمایه مادی و غیرمادی و ناکارآمدی منجر خواهد شد. اینکه مردم باید نقشی در حکمرانی دداشته باشند یا نه؟ باید در سازمان تئوری ما روشن شود. تکنیک‌ها و روش‌های اعمال این مردم سالاری بحث‌های فرعی است.

جلسه رأی اعتماد به کابینه دوازدهم به شکل خیلی صریحی نشان داد که مجلس دهم نه زیر اصلاح‌طلبی و نه زیر اصول‌گرایی و نه هیچ جریان سیاسی، قابل تعریف نیست. مجلس دهم در یک کلمه مجلس «لاریجانی» و البته «لابی» است و جدی گرفتن مجلس دهم از سوی هر دولتی علی‌الخصوص دولت روحانی، بیش از هر چیز، به وجود لاریجانی در این مجلس و توانایی‌های سیاسی وی برمی‌گردد.