هرچند که بیان واقعیات اقتصادی به ذائقه برخی از آقایان خوش نمی نشیند و نقد را معادل تضعیف می پندارند، اما اگر متعهد به دین و انقلاب و آب و خاک مان هستیم ، باید فاش گفت و مطالبه گری منجر به اصلاح داشت. اقتصاد کشور ، اقتصادی دولتی و مبتلا به تورم و رکود است. کشور فاقد مدل توسعه اقتصادی بوده و دولت هم یاد گرفته که کسری بودجه را از راه یارانه زدایی، افزایش قیمت دلار، چاپ پول بدون پشتوانه، استقراض برای امور مصرفی، کندن از جیب مردم به بهانه مالیات و بیمه و غیره، جبران کند. اما ای کاش ناکارآمدی ها به همین سطح ختم می شد. در این بین، عده ای دو ریالی و غیر دو ریالی ، با مقایسه قیمت برخی از کالاهای داخلی با قیمت جهانی، ادعای پرداخت یارانه پنهان دارند. دو ریالی های این گروه ،حتی به خود زحمت نمی دهند که اقدام به بررسی نرخ برابری ارز، قدرت خرید مردم، وضعیت درآمد سرکوب شده و غیره کنند. موضوعی که پیمان قربانی با رویکردی انتقادی بدان پرداخته است. قبلا نیز، روح‌الله ایزدخواه، عضو کمیسیون اقتصادی مجلس پرسیده بود، به دولت شهید رئیسی گفتم اگر می خواهید جراحی اقتصادی کنید، اولویت با جراحی نظام بانکی است. چرا از سفره مردم و کف کارخانه شروع می‌کنید؟ چرا سراغ دانه‌درشت‌ها نمی‌روید؟!

شهروندان کشورهای پیشرفته می‌دانند که نظام قیمت‌گذاری و شاخص‌های تعیین قیمت کالا دست دولت نیست و مردم یا همان نظام عرضه و تقاضا تعیین‌کننده‌اند؛ بنابراین در چنین سیستمی مردم برای تأمین معیشت‌شان خود را نیازمند حمایت دولت نمی‌دانند.

همزمان با شکل‌گیری سالن‌های تئاتری بزرگ و مجلل‌ اکثر سالن‌های باسابقه تئاتر خصوصی یا به ورطه تعطیلی کشیده شده‌اند یا به سختی ادامه حیات می‌دهند. حال آنکه بسیاری از تماشاخانه‌های خصوصی نسل اول ابتدا بدون درنظر گرفتن سود مالی راه‌اندازی شدند به گونه‌ای که از همان ابتدا به دلیل نداشتن برنامه‌های بلندمدت و هدفمند می‌شد خطر انحراف از مسیر اصلی را در آنها پیش‌بینی کرد.