هنگام وقوع فاجعه و بعد از آن بخصوص در فضاهای مجازی فارغ از انتشار اخبار و اظهارتأسف‌های معمول، با دو نوع برخورد مواجهیم. دسته اول کسانی که سعی می‌کنند در لفافه شوخی و طنز با اتفاق روبه‌رو شوند و دسته دوم کسانی که آزرده از این شوخی‌ها و لطیفه‌ها، دیگران را نهیب می‌زنند که چنین نکنید؟ اما چرا این برخورد رخ می‌دهد؟ چرا می‌خندیم و چرا سعی می‌کنیم از دریچه طنز با بحران و فاجعه روبه‌رو شویم؟ پاسخ من به این پرسش تنها در چند کلمه خلاصه می‌شود: چون کاری نمی‌شود کرد. این برخورد، به عقیده من یک نوع مکانیزم دفاعی ست در مواجهه با اتفاقی که نه در شکل گیری‌اش نقشی داشتیم و نه برای حل آن کاری می‌توانیم بکنیم. ساختارهای عقلانی نداریم که از آن بازخواست کنیم.